Ο Γιώργος Αμβροσίου σχολιάζει και αποδίδει ευθύνες στους πολιτικούς...

Σαν σήμερα, στις 21 Απριλίου 1967, δηλαδή πριν ακριβώς από 50 χρόνια, εγκαθιδρύθηκε στη χώρα μας η δικτατορία των συνταγματαρχών που για 7 χρόνια κατέλυσε την δημοκρατία στη χώρα μας. Σήμερα, 50 χρόνια αργότερα, ακούω όλο και ποιο συχνά ανθρώπους γύρω μου να λένε, “ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται”, και θλίβομαι”.

Είναι πραγματικά λυπηρό να υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που πιστεύουν ότι μια δικτατορία, μπορεί να είναι ποτέ καλύτερη από την Δημοκρατία. Ακόμη λυπηρό είναι να τα λένε αυτά νέοι άνθρωποι που θα έπρεπε να διαπνέονται από μεγαλύτερα δημοκρατικά ιδεώδη.

Κι όμως, σήμερα υπάρχουν στη χώρα μας νοσταλγοί της χούντας που όμως πιστεύω ότι βαθιά μέσα τους δεν πιστεύουν ότι μια δικτατορία είναι καλύτερη, αλλά ότι αυτό συμβαίνει διότι είναι ένα μέσο αντίδρασης στο υπάρχον πολιτικό σύστημα.

Είναι αλήθεια ότι το υπάρχον πολιτικό προσωπικό μας έχει απογοητεύσει όλους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι μια δικτατορία θα λύσει τα προβλήματα της χώρα μας. Μου το είπε αυτό πριν μερικές ημέρες ένας φίλος και του απάντησα ως εξής. Πέρα από το ότι ποτέ δεν θα ήθελα να ζω σε μια χώρα που δεν θα γίνονται εκλογές και την εξουσία θα κατέχουν κάποιοι που θα επιβάλουν την θέλησή τους με την βία, υπάρχει και ο διεθνής παράγοντας. Αν σήμερα γίνει στην Ελλάδα δικτατορία, αμέσως η χώρα μας θα μπει σε διεθνή απομόνωση. Αυτό που λένε κάποιοι ότι ένα τέτοιο καθεστώς θα διαπραγματευτεί με τους ξένους για το χρέος και άλλα τέτοια, μόνο ως αστεία ακούγονται στα αυτιά μου.

Αντιθέτως, όλοι αυτοί θα που σήμερα είναι οι διεθνείς συνομιλητές μας, αύριο θα σταματήσουν κάθε επικοινωνία μαζί μας και η χώρα θα βυθιστεί στην ανυποληψία. Η Ε.Ε. Θα κλείσει την στρόφιγγα των επιδοτήσεων και θα απαιτήσει τα δανεικά. Θα γυρίσει η χώρα 50 χρόνια πίσω και αυτό είναι ότι ποιο άσχημο μπορεί να συμβεί.

Από την άλλη όμως πρέπει το υπάρχον πολιτικό προσωπικό να κάνει κάτι για να μην έχουν ακροατήριο οι φωνές που μιλάνε για μια νέα χούντα. Πως θα γίνει αυτό; Μα με μια σειρά πραγμάτων που ζητάει όλος ο λαός να γίνουν, αλλά αυτοί μας είναι σήμερα στη βουλή, κάνουν πως δεν ακούν. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

1ον Μείωση του αριθμού των βουλευτών από 300 σε 150.

2ον Μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης σε ένα ποσό που θα είναι το πολύ το διπλάσιο από τον μισθό του δημοσίου υπαλλήλου και ανάλογα με τα προσόντα τους. Αν έχουν ή όχι πτυχίο, μεταπτυχιακό κ.λ.π. Δηλαδή με βάση τα προσόντα που έχουν και με τα οποία θα μπορούσαν να αμειφθούν αν δεν ήταν βουλευτές και εργάζονταν. Οι βουλευτές που συνεχίζουν την εργασία τους και το εισόδημά τους υπερβαίνει το ποσό που κέρδιζαν πριν γίνουν βουλευτές, δεν θα αποζημιώνονται παρά μόνο για τις μετακινήσεις τους και την διαμονή τους διαμένουν στην επαρχία.

3ον Να καταργηθούν τα προνόμια των βουλευτών, όπως αυτοκίνητα, σωρεία συμβούλων κ.λ.π. Την υποστήριξη μπορούν να κάνουν οι εκάστοτε υπάλληλοι της βουλής, όπως άλλωστε γίνεται και στην Ευρωβουλή.

4ον Να μπει θητεία στους βουλευτές και σε όλους όσου κατέχουν δημόσια αξιώματα. Δύο πλήρεις θητείες, δηλαδή 8 χρόνια είναι πολλά και από εκεί και πέρα όλοι πρέπει να πηγαίνουν πίσω στην δουλειά τους. Τέρμα στους επαγγελματίες πολιτικούς, βουλευτές, δημάρχους, περιφερειάρχες, διοικητές οργανισμών κ.λ.π.

5ον Να καταργηθεί άμεσα ο νόμος περί ευθύνης υπουργών που δίνει ασυλία στους κυβερνώντες και δεν πληρώνουν ποτέ για τα λάθη τους, τις παραλείψει τους, ακόμη και τις κλεψιές τους.

6ον Να θεσμοθετηθεί η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό.

7ον Να εκλέγεται από το λαό ο τοπικός εισαγγελέας και ο τοπικός αστυνομικός διευθυντής.

8ον Οι ίδιοι οι δικαστές να εκλέγουν τους ανώτατους δικαστές και να μην τους ορίζει η κυβέρνηση.

Αν γίνουν όλα αυτά τότε κανείς πλέον δεν θα μιλήσει ξανά για χούντες. Αν όμως συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση, τότε δεν είναι και δύσκολο να βρεθεί κανένας λοχία που θα κάνει τη χώρα άνω – κάτω και ο λαός από απέναντι θα χτυπάει παλαμάκια...