Ας καταλάβουμε πως αυτά που μας ενώνουν είναι πολλά περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν.

Γράφει ο Γιώργος Αμβροσίου

Ζούμε σε μια χώρα που διαχρονικά η διχόνοια την έχει καταστρέψει. Τι να πρωτοθυμηθούμε; ότι κάποιοι μετά την απελευθέρωση από του Τούρκους, έκλεισαν τον Κολοκοτρώνη στη φυλακή; Τα γεγονότα που οδήγησαν στην μικρασιατική καταστροφή; Τον εμφύλιο πόλεμο που χώρισε τους Έλληνες στα δύο για δεκάδες χρόνια; Μια νέα μορφή διχόνοιας ζούμε και σήμερα που οδηγεί στην χώρα στην καταστροφή εξαιτίας του ότι οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου αρνούνται να συνεννοηθούν για τα αυτονόητα. Ενώ άλλες χώρες όπως η Κύπρος, η Ιρλανδία και τελευταία η Ισπανία έχουν βγει από την κρίση και μπαίνουν σε φάση ανάπτυξης, εμείς εδώ ακόμη προσπαθούμε για τα αυτονόητα. Ποιος είναι όμως ο λόγος που μας οδηγεί κάθε φορά στην διχόνοια που στο τέλος την πληρώνουμε ακριβά;

Ένας λόγος είναι κατά τη γνώμη μου ότι το σύστημα φτιάχνει γερές ρίζες και οι όποιες αλλαγές γίνονται πολύ δύσκολα. Θα ψήφιζαν ποτέ οι βουλευτές μας να βάλουν θητεία στον εαυτό τους και όσοι π.χ. έχουν συμπληρώσει 12 χρόνια στη βουλή, να πάνε οικειοθελώς στο σπίτι τους; Θα δέχονταν η Ένωση Δήμων Ελλάδος να θεσπιστούν θητείες στους αιρετούς της αυτοδιοίκησης για να μην έχουμε 25 χρόνια τον ίδιο δήμαρχο; Ακόμη και στα επιμελητήρια και τους συλλόγους, υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να διοικούν μια ζωή. Αν δεν αλλάξουν αυτά, τότε πολύ δύσκολα θα γίνουν αλλαγές στην Ελληνική κοινωνία.

Αυτό όμως γίνεται, διότι αντί να προσπαθούμε μέσα από την συλλογικότητα να πάμε τον τόπο μπροστά, προτάσσουμε το εγώ από το εμείς. Αν το καταλάβουμε αυτό, τότε όλα θα γίνουν καλύτερα μιας και ο άνθρωπος είναι πλασμένος να να ζει συλλογικά.

Ο δρ Μάνος Δανέζης είναι επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σε ομιλία του στην τριημερίδα «Νέες Ματιές στον Κόσμο μας» ανέφερε ότι το νόημα της ζωής βρίσκεται στο «εμείς» και όχι στο «εγώ». Στην ομιλία του εξηγεί ότι «τα πάντα μέσα στο σύμπαν είναι ένα. Μια απέραντη, ενιαία και αδιαίρετη ενότητα. Μέσα σε αυτή την ενότητα χάνεται η έννοια της εξατομίκευσης της προσωπικής ύπαρξης. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να ευτυχεί το μέρος αν πάσχει το όλον. Η ευτυχία των μερών μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ευτυχίας του συνόλου. Η διαπίστωση αυτή οδηγεί σε μια κοινωνική φιλοσοφία του “εμείς” και του “είμαι” καταργώντας την κοινωνική φιλοσοφία του “εγώ” και του “έχω”».

«Η έννοια “άνθρωπος” είναι εντελώς αντίθετη εκείνων της “κατάτμησης” και της “απομόνωσης”. Η σύγχρονη Φυσική διδάσκει ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι απομονωμένοι. Δεν τους χωρίζει κενό. Τους συνδέει φως, ακτινοβολία. Μέσα στο Σύμπαν δεν υπάρχουν μαύρες, σκοτεινές περιοχές, αλλά περιοχές που δεν έχουμε τη δυνατότητα να αντιληφθούμε το φως τους. Τα πάντα μέσα στο σύμπαν είναι πυκνώματα του ίδιου υλικού και πάντοτε επικοινωνούν ενεργητικά και δυναμικά μεταξύ τους.

Ο κοινωνικός και ψυχολογικός απομονωτισμός και ο εγκλωβισμός του “ανθρώπου”, στα πλαίσια των όρων “άτομο” και “πρόσωπο”, είναι το προϊόν μιας καταρρέουσας πολιτισμικής δομής. Η δομή αυτή αγνοεί τη σύγχρονη επιστημονική σκέψη και δεν κατανοεί ότι αν νοιώθουμε ψυχικά μόνοι είναι γιατί δεν κατανοούμε τη συνέχεια των πάντων μέσα στο σύμπαν και ότι η φύση δε μας γέννησε μόνους, αλλά επιλέξαμε την ψευδαίσθηση της μοναξιάς. Η μοναξιά είναι αποτέλεσμα των δικών μας πράξεων, της δικής μας αντίληψης, της δικής μας άγνοιας».

Για να είμαστε λοιπόν ευτυχισμένοι, τώρα ειδικά, που διανύουμε δύσκολες μέρες στην Ελλάδα, χρειάζεται να περάσουμε από το εγώ στο εμείς. Να θυμηθούμε ότι αυτά που μας ενώνουν είναι πολλά περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν.