Γράφει ο Γιώργος Αμβροσίου...

Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι να ακούμε ειδήσεις ότι ένα παιδί σκότωσε την ίδια του τη μάνα; Δεν υπάρχει ποιο συγκλονιστικό γεγονός, από το να μαθαίνει ότι έγινε φονικό μέσα σε μια οικογένεια. Δυστυχώς όμως, έχουμε τα τελευταία χρόνια πλήθος τέτοιων περιστατικών σε όλη την Ελλάδα με ποιο πρόσφατο αυτό των δύο αδελφών στο Ρέθυμνο, όπου μετά από καυγά, ο ένας σκότωσε τον άλλο και μετά αυτοκτόνησε. Τραγικοί “ήρωες” οι γονείς των δύο αδερφών, που έμεναν μαζί τους, δεν μπορούν ακόμη να καταλάβουν πώς εξελίχθηκε αυτή η τραγωδία...

Ένα παρόμοιο περιστατικό συγκλόνισε την Καρδίτσα την Πρωτοχρονιά του 2015, όπου ένας 40χρονος συμπολίτης μας είχε δολοφονήσει την μητέρα του. Η δίκη του έγινε αυτές τις μέρες από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Λάρισας και τα όσα έγιναν στο δικαστήριο και περιγράφει γλαφυρά ο συνάδελφος δημοσιογράφος Κώστας Γκιάστας στην Ελευθερία Λάρισας, ξεπερνούν κάθε φαντασία. Αποδείχθηκε πλέον περίτρανα ότι ο μητροκτόνος πάσχει από ψυχικές ασθένειες, νοσηλεύεται σε ίδρυμα και αυτό ήταν που όπλισε το χέρι του για να φτάσει να σκοτώσει και να αποκεφαλίσει την ίδια του τη μάνα. Η περιγραφή του ήταν τόσο κυνική και αφοπλιστική που έκανε την πρόεδρο του Μικτού Ορκωτού Εφετείου να μην μπορεί να συγκρατήσει για ώρα τα δάκρυά της, την ώρα μάλιστα που του έκανε ερωτήσεις για το τραγικό αυτό περιστατικό. Ο δολοφόνος, πάσχει από σχιζοειδή διαταραχή προσωπικότητας.

Ο πατέρας της οικογένειας είχε πεθάνει προ ετών και η μητέρα ήταν το μόνο πρόσωπο ουσιαστικά στη ζωή του που τον στήριζε και τον φρόντιζε ανελλιπώς. Στο παρελθόν ο μητροκτόνος είχε νοσηλευτεί σε ψυχιατρικά ιδρύματα. Χωρίς ουσιαστική αιτία αλλά τη σκότωσε ενώ κοιμόταν. «Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Σηκώθηκα και είπα τι να κάνω σήμερα; Πήγα και έσφαξα τη μάνα μου. Της έκοψα το κεφάλι με το μαχαίρι που κόβουμε το κρέας. Εσείς τώρα πρέπει να με τιμωρήσετε; Αν πρέπει κάντε το» είπε ο 40χρονος και περιέγραψε τη σχέση του με τη μάνα του «Μέναμε μαζί αλλά μαλώναμε. Της έλεγα πως θα τη σκοτώσω. Αυτή μου έλεγε πως θα πάω φυλακή. Την προηγούμενη νύχτα δεν πήρα τα χάπια μου. Το πρωί τη σκότωσα. Αυτή κοιμόταν και δεν αντέδρασε. Κι αυτή μωρέ γιατί δεν αντέδρασε; Γιατί; Δεν έκανε τίποτα. Καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στο στήθος της και το κατάλαβε πως θα τη σκότωνα».

«…Τρεις φορές τη μέρα μου έδινε τα χάπια αυτή. Ήταν με το μπαστουνάκι. Της έπεφταν πράγματα κάτω και μαλώναμε. Τσόφλια από αυγά, ντομάτες. Μαλώναμε συχνά. Την ώρα που την έσφαξα είχε τα μάτια ανοιχτά». «… Πέρασαν δύο ημέρες και μετά ειδοποίησα την ξαδέρφη γιατί θα άρχιζε να μυρίζει το πτώμα της μάνας μου. Έπρεπε να το κάνω». «… Είμαι συνέχεια στα ιδρύματα. Δεν γινόμουν όμως καλύτερα εκεί. Χειρότερα γινόμουν».

Εν τέλει το Μικτό Ορκωτό Εφετείο τον έκρινε ένοχο και αποφάσισε τον περιορισμό του στο Ψυχιατρείο Κρατουμένων Κορυδαλλού ενώ σε περίπτωση βελτίωσης συνθηκών ψυχικής υγείας του καταδικασθέντα προσδιόρισε ποινή κάθειρξης 20 ετών και έξι μηνών για τις πράξεις της ανθρωποκτονίας από πρόθεση από άτομο ελαττωμένου καταλογισμού και οπλοχρησίας.

Εδώ λοιπόν μπαίνει το τεράστιο θέμα της αντιμετώπισης των βαριά ψυχικών ασθενών στη χώρα μας. Το κράτος μας έκανε σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση και οι ασθενείς, από τα άσυλα, πέρασαν σε ξενώνες λίγων ατόμων, που έχουν όμως ιατρική παρακολούθηση και τακτική χορήγηση των φαρμάκων. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα των ασθενών που μένουν στο σπίτι με τους δικούς τους. Κάποια στιγμή δεν θα πάρει σωστά τα φάρμακα και θα γίνει το κακό. Ειδικά σε ασθένειες όπως η σχιζοφρένεια, τα πράγματα μπορούν να πάρουν τραγική μορφή.

Οι οικείοι δύσκολα θα αποφασίσουν να στείλουν το παιδί τους ή κάποιο στενό τους συγγενικό πρόσωπο στο ψυχιατρείο, ή τρελοκομείο όπως το λέγαμε παλιά. Αυτό όμως σε κάποιες περιπτώσεις είναι επιβεβλημένο και όσο αργότερα πάρει μια οικογένεια την σκληρή απόφαση, τόσο περισσότερο θέτει σε κίνδυνο τόσο την ίδια την οικογένεια, όσο και τους υπόλοιπους πολίτες που συναναστρέφονται με τον ψυχικά άρρωστο ασθενή.

Θα πρέπει λοιπόν να σταματήσουμε να βλέπουμε τα ιδρύματα με προκατάληψη. Τα ψυχιατρεία, τα γηροκομεία, τα κέντρα παιδιών με αναπηρία κ.λ.π. έγιναν διότι τα είχε ανάγκη η κοινωνία μας και πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε ως αναγκαιότητα. Αν το κάναμε αυτό τόσα χρόνια, θα είχαμε γλιτώσει από πολλές τραγωδίες. Ας το καταλάβουμε όμως κάποτε. Ποτέ δεν είναι αργά...