Γράφει ο Γεώργιος Μακρυνίκας, Μαθηματικός, Πρ. Νομάρχης Γρεβενών...

Η αλήθεια για τα γεγονότα του 1965 ( όπως εγώ την βλέπω διαβάζοντας απόψεις -θέσεις και των δυο πλευρών , χωρίς παραμορφωτικούς φακούς...).

Το 1958 η ΕΔΑ ( κόμμα της αριστεράς) ανεδείχθη αξιωματική αντιπολίτευση.

Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα οκτώ μικρά κόμματα του κέντρου να συνενωθούν και να δημιουργήσουν την Ένωση Κέντρου τον Σεπτέμβριο του 1961 Σε αυτόν τον ενιαίο πλέον πολιτικό σχηματισμό υπήρχε απο αρχή μια μεγάλη διαφορά.

Ο Γ. Παπανδρέου ήθελε το διμέτωπο αγώνα ...

Ενώ ο άλλος ισχυρός άνδρας της Ένωσης Κέντρου , ο Σ.Βενιζέλος ήταν υπέρ του σχηματισμού μιας κυβέρνησης συνεργασίας Ε.Κ-ΕΡΕ, για να ηρεμήσει η κοινωνία απο τις σκληρές αντιπαλότητες που είχαν δημιουργηθεί...

Αυτή η ήρεμη και ψύχραιμη φωνή έσβησε στις στις 7 Φεβρουαρίο 1964 , αν ζούσε ίσως να αποφεύγονταν όλα τα μετά γεγονότα μέχρι την άνοδο του Παπαδόπουλου...

Στις 16 Φεβρουαρίου 1964 ο Γ.Παπανδρέου ανήλθε πανηγυρικά στην εξουσία, και μέρα με τη μέρα , άρχισαν να αναφαίνονται προβλήματα που είχαν τις ρίζες τους στις διαφορετικές αντιλήψεις που υπήρχαν μέσα στο κόμμα.

Τα προβλήματα αυτά επιτάθηκαν , όταν ο γιός του πρωθυπουργού Α.Παπανδρέου, δημιούργησε μιαν ομάδα βουλευτών προσκείμενους σε αυτόν και τις αντιλήψεις του...

Αυτή η κατάσταση ήταν επόμενο να προκαλέσει την συσπείρωση των ιστορικών στελεχών του κόμματος, που δυσανασχετούσαν με τις δραστηριότητες του γιού του πρωθυπουργού, καθώς πίστευαν πως αμφισβητείτο έτσι ο δικός τους ηγετικός ρόλος.

Η κατάσταση αυτή επιδεινώθηκε, τον Μάϊο του 1965 .

Τότε ήρθε στο φως η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ.....

Τι ήταν αυτή;

Μια απόπειρα του Α.Παπανδρέου να συγκρότηση μια κίνηση απο αξιωματικούς....

Εδώ πρέπει να επισημάνω , ότι η χώρα μας πρίν λίγα χρόνια είχε βγεί απο τον εμφύλιο... , συνεπώς ο στρατός ήταν η οπισθοφυλακή του μετεμφυλιακού κράτους και τον έλεγχο τον είχε το Παλάτι.

Ολοι στην Ε.Κ. με επικεφαλή τον Γ.Παπανδρέου είχε αποδεχτεί αυτήν την κατάσταση, καθώς και στις δύο κυβερνήσεις του τοποθέτησε ως υπουργούς Εθνικής Αμύνης πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης των Ανακτόρων.

Μετά την αποκάλυψη της ύπαρξης αυτής της οργάνωσης μέσα στο στράτευμα, ( κακώς κάποιοι την αρνούνται... ) , το καθεστώς έσπευσε με τους μηχανισμούς του να εκκαθαρίσει την κατάσταση.

Οσο προχωρούσαν οι έρευνες και ξετυλιγόταν το νήμα φτάσανε στον Α.Παπανδρέου.

Ο Γ.Παπανδρέου, αμυνόμενος, θέλησε να απομακρύνει από την θέση του τον αρχηγό του ΓΕΣ Ι.Γεννηματά, κάτι που δεν ενέκρινε ο υπουργός Εθνικής Αμύνης και προσωπικός φίλος του επί 30 χρόνια, Π.Γαρουφαλιάς.

Ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε την παραίτηση του Π. Γαρουφαλιά.

Το Παλάτι αντέδρασε...

Η κρίση που ξέσπασε κορυφώθηκε, Βασιλεύς και Γ.Παπανδρέου αντάλλαξαν σκληρές επιστολές, με αντικείμενο πλέον το ποιός θα διαδεχθεί τον αποπεμφθέντα Π.Γαρουφαλιά.

Ο πρωθυπουργός επέμενε να αναλάβει ο ίδιος το Υπουργείο και ο Βασιλεύς το αρνείτο.

Την νύχτα της 14ης προς 15η Ιουλίου 1965 , έγινε στο Καστρί μια δραματική σύσκεψη όλων των πρωτοκλασσάτων στελεχών του κόμματος, μεταξύ των οποίων και ο Κ.Μητσοτάκης, με τον Γ. Παπανδρέου .

Σκοπός όλων των πρωτοκλασσάτων στελεχών ήταν να πείσουν τον Γ.Παπανδρέου να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση, την στιγμή μάλιστα που ο πρωθυπουργός και τα Ανάκτορα φαίνεται πως είχαν καταλήξει σε πρόσωπο κοινής αποδοχής για το επίμαχο υπουργείο.

Ο Γ. Παπανδρέου επέμεινε στην απόφαση του , να παραιτηθεί και έτσι στις 15 Ιουλίου 1965 επισκεπτόμενος τον Βασιλέα Κωνσταντίνο υπέβαλε την παραίτηση του.

Άμέσως σχηματίσθηκε η κυβέρνηση του Νόβα.

Ο γρήγορος τρόπος και η μεθόδευση συγκρότησης της νέας κυβέρνησης έδωσε το δικαίωμα στους οπαδούς του Γ.Παπανδρέου να μιλούν για συνωμοσία, που κωδικοποιήθηκε ως «αποστασία».

Στην κυβέρνηση αυτή συμμετείχε και ο Κ.Μητσοτάκης, λέγοντας αργότερα ότι απο τη μια θεωρούσα ότι αυτό ήταν το καλό της πατρίδας μου , εκείνη τη στιγμή και απο την άλλη είχε το θάρρος να πεί ότι αν γύριζε το χρόνο πίσω δεν θα το ξαναέκανε...

Υπάρχει ένα καθοριστικό ερώτημα : Ο πρωθυπουργός έστω του 52% μπορεί να αναλάβει και το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης, όταν ο γιός του Α. Παπανδρέου διώκεται για παράνομες δραστηριότητες που αφορούν τον χώρο ευθύνης του υπουργείου του; Και δικαιούται ο οποιοσδήποτε πολιτικός να επιμένει για σύγκρουση, όταν υπήρχαν ενδείξεις συμβιβασμού; Αξίζει να θυμίσω την δραματική ομιλία του Η.Τσιριμώκος στην δραματική ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΕΚ στις 9 Αυγούστου 1965 « υπάρχουν περιπτώσεις που ο τακτικός συμβιβασμός όταν είναι αναγκαίος εξ αιτίας του συσχετισμού των δυνάμεων δεν είναι ήττα, αλλά νίκη».

Πιστεύω σε εκείνη τη φάση

? Ο μεν Γ.Παπανδρέου εκτίμησε λάθος τον συσχετισμό των δυνάμεων...

? Οι δε αποκληθέντες «αποστάτες», όλοι ιστορικά στελέχη της φιλελεύθερης παράταξης, εκτιμώντας ορθότερα τον συσχετισμό των δυνάμεων επεδίωξαν τον συμβιβασμό. Και όταν συνάντησαν την άρνηση του Γ.Παπανδρέου προσπάθησαν, με τον σχηματισμό τριών διαδοχικών κυβερνήσεων από τον χώρο της ΕΚ, να αποτρέψουν την διενέργεια εκλογών, που θα είχαν τον χαρακτήρα δημοψηφίσματος. Κάτι τέτοιο μετά βεβαιότητος θα οδηγούσε στην επιβολή δικτατορίας, που τελικά δεν αποφεύχθηκε.

Μετα την δικτατορία , η αναθεωρητική-ανανεωτική Αριστερά βγήκε και είπε οτι ήταν λάθος της που δεν στήριξε την κυβέρνηση Στεφανόπουλου, καθώς η κατάσταση σταδιακά εκτονωνόταν.

Κλείνοντας , στον Κ.Μητσοτάκη αποδόθηκαν ευθύνες που, ιστορικά, δεν τις είχε, καθώς αυτός βρέθηκε στις συμπληγάδες του Γ.Παπανδρέου και των Ανακτόρων και συνεθλίβη.

Πλήρωσε για όλα αυτά , μια τέτοια προσωπικότητα... κυβέρνησε την Ελλάδα μετά από 25 χρόνια.

Υ1. Ο Ελληνικός λαός ήταν άδικος μαζί του , δεν του έδωσε δεύτερη ευκαιρία το 1993.

Υ2. Το 1994 απευθυνόμενος απο το βήμα της βουλής είπε προς τον Α.Παπανδρέου : ¨Το τραγικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι ότι δεν αντέχει τα βάρη και τα ελλείμματα, ότι δεν είναι μακριά η στιγμή που η Ελλάδα δεν θα μπορεί πια να δανειστεί και θα καταφύγει ικέτης στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο¨