Ακόμη δεν πιάσαμε πάτο...

Ο Γιώργος Αμβροσίου αναφέρεται σε περιπτώσεις ιδιοκτητών Μέσω Ενημέρωσης που χρησιμοποιούν το μέσο που κατέχουν όχι για την ενημέρωση του κοινού, αλλά για να εκβιάζουν και να κερδίζουν μαύρο χρήμα.

Έχω αναφερθεί πολλές φορές σε περιπτώσεις ιδιοκτητών Μέσω Ενημέρωσης που χρησιμοποιούν το μέσο που κατέχουν όχι για την ενημέρωση του κοινού, αλλά για να εκβιάζουν και να κερδίζουν μαύρο χρήμα. Αυτό το σπορ έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές την εποχή των παχιών αγελάδων στην Ελλάδα. Κάποιοι, το μόνο που έκαναν ήταν να μαθαίνουν τα σκολιανά του καθενός και μετά να τους εκβιάζουν στεγνά. Φυσικά, την πατούσαν και άνθρωποι που ήταν καθαροί, αλλά δεν ήθελαν να εμπλακούν σε μια περιπέτεια όπου κάποιοι ρίχνουν λάσπη στον ανεμιστήρα και όποιον πάρει ο χάρος.

Πίστευα ότι αυτά τα φαινόμενα είχαν περιοριστεί, αλλά μάλλον έκανα λάθος μιας και στην εποχή του διαδικτύου και η ανωνυμία που προσφέρει, είναι πλέον πολύ ευκολότερο να γίνει κάτι τέτοιο. Διάβασα ένα σημείωμα του δημοσιογράφου Κώστα Παρλαβάντζα με τίτλο, “η λάσπη στον ανεμιστήρα... κι όποιον πάρει ο χάρος” και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του.

Γράφει ο Κώστας: Έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν στα δυσδιάκριτα όρια μεταξύ ελευθερίας και ασυδοσίας στο διαδίκτυο. Από τη μια πλευρά, η ανωνυμία μπορεί να συνδράμει στη διοχέτευση πληροφοριών. Από την άλλη μπορεί να διευκολύνει την ανεύθυνη φημολογία, τη συκοφαντία, το διαδικτυακό κουτσομπολιό. Εν ολίγοις την λασπολογία. Για να μην αναφέρουμε άλλες πολύ πιο «χοντρές» παραβατικές συμπεριφορές, όπως πχ του παιδόφιλου.

Ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουμε και το εξής φαινόμενο. Γράφει -έστω και επώνυμα- ο άλλος μια «εξυπνάδα» και… όποιον πάρει ο χάρος. Πρόσφατα λοιπόν είδαμε μια ανάρτηση που αναφέρονταν σε φερόμενο υποψήφιο βουλευτή. Τον χαρακτήριζε λίγο- πολύ «πολιτικό απατεώνα και πολιτικό σκουπίδι» χρησιμοποιώντας βαριές εκφράσεις. Περιμέναμε λοιπόν να διαβάσουμε και τους λόγους που οδήγησαν τον χρήστη στους χαρακτηρισμούς. Να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε. Μάταια. Το κείμενο ξεκινούσε με ύβρεις και έκλεινε με ύβρεις. Φυσικά το ίδιο κείμενο σε εφημερίδα ή έγκυρο site θα «άρπαζε» μια μήνυση.

Να δεχτούμε ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι πιο «ανάλαφρα». Ότι μπορείς να γράψεις και κάτι παραπάνω, να πάρεις κάνα …like. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορούν να γίνουν ο ανεμιστήρας που ο καθένας θα ρίχνει «ανέξοδα» λάσπη. Και όσο θα πλησιάζουμε προς τις εκλογές, αυτά θα πυκνώνουν. Ανώνυμα ή επώνυμα σχόλια που είτε θα εξυμνούν είτε θα λοιδορούν, ανάλογα των προσωπικών συμπαθειών ή αντιπαθειών του καθενός. Εκτός κι αν κάποιος το κάνει πιο… επαγγελματικά. «Σε βρίζω και σε συκοφαντώ τριγυρνώντας το τραπέζι, μπας και πέσει κάνα ψίχουλο».

Καλά τα λέει ο Κώστας και να είστε σίγουροι ότι όσο πλησιάζουμε σε περιόδους εθνικών και τοπικών εκλογών, τα φαινόμενα αυτά θα πληθαίνουν. Κάποιοι έχουν κάνει επάγγελμα την συκοφαντία και μάλιστα το κάνουν και για ένα κομμάτι ψωμί. Ακόμη και οι εκβιαστές, ψάχνουν πλέον για τον επιούσιο και όποιον πάρει ο χάρος. Η κατάντια της κοινωνίας μας σε όλο τους το μεγαλείο και ακόμη δεν πιάσαμε πάτο...