Γράφει ο Γιώργος Αμβροσίου...

Ξημερώματα Δευτέρας 29 Μαΐου 2017, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 99 ετών ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πρώην πρωθυπουργός και επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ. Αρχικά θα ήθελα να εκφράσω στην οικογένειά του τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια και ακολούθως να αναφερθώ στην πολιτική του διαδρομή.

Αναμφίβολα ο Μητσοτάκης είναι ο τελευταίος των μεγάλων πολιτικών της Ελλάδας. Κυβέρνησε τη χώρα μόλις για 3 χρόνια και υπό δύσκολες συνθήκες με πλειοψηφία 151 βουλευτών, 150 της ΝΔ και τον αείμνηστο συμπατριώτη μας Θόδωρο Κατσίκη που είχε εκλεγεί με την ΔΗΑΝΑ του Κωστή Στεφανόπουλου.

Ο Μητσοτάκης από την αρχή είχε ένα μεγάλο αγκάθι που το ακολουθούσε σε όλη του την πολιτική σταδιοδρομία και τον εμπόδισε να έχει μεγαλύτερη συμμετοχή στην διακυβέρνηση της χώρας. Δεν ήταν άλλο από την αποστασία του 1965 που ο ίδιος και μια ομάδα στελεχών της Ένωσης Κέντρου, έριξαν από την κυβέρνηση τον λαοπρόβλητο πρωθυπουργό Γεώργιος Παπανδρέου. Η περίοδος αυτή έμεινε στην ιστορία ως αποστασία.

Με τον όρο Αποστασία ή Ιουλιανά περιγράφεται η πολιτική κρίση στην Ελλάδα, η οποία επικεντρώνεται στην παραίτηση του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου του 1965 και στο διορισμό, από τον βασιλιά Κωνσταντίνο, διαδοχικών πρωθυπουργών από το ίδιο το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου, την Ένωση Κέντρου, για να τον αντικαταστήσει. Αυτοί οι πρώην υποστηρικτές του Γεωργίου Παπανδρέου που αποσκίρτησαν από την Ένωση Κέντρου αποκλήθηκαν αποστάτες. Η αποστασία προανήγγειλε μία παρατεταμένη περίοδο πολιτικής αστάθειας, η οποία αποδυνάμωσε τη μετεμφυλιακή δημόσια τάξη και τελικά οδήγησε στη Χούντα των Συνταγματαρχών το 1967.

Η Ένωσις Κέντρου είχε νικήσει στις ελληνικές βουλευτικές εκλογές του 1964 με ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην ιστορία των ελληνικών εκλογών (52,72%) και ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση με 171 βουλευτές. Οι Αποστάτες βουλευτές και ανάμεσά τους ο Μητσοτάκης και ο δικός μας Στέλιος Αλαμανής, έριξαν την κυβέρνηση και ο λαός αυτό δεν το ξέχασε ποτέ, άσχετα αν οι ίδιοι να επιβίωσαν υπό την σκέπη της ΕΡΕ και στην συνέχεια της ΝΔ.

Θα μου πείτε τώρα, βρήκες μέρα να κάνεις τέτοιες αναφορές; Τις κάνω για ένα λόγο. Διότι έχει κατακλυστεί το διαδίκτυο από σχόλια και αναρτήσεις που προσπαθούν να αγιοποιήσουν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και αυτό δεν είναι δίκαιο.

Σέβομαι λοιπόν την απώλεια ενός μεγάλου πολιτικού, αλλά δεν μπορώ και να σιωπήσω όταν επιχειρείται η αγιοποίηση του. Ο Μητσοτάκης, έλεγε μεν σωστά πράγματα, αλλά έκανε άλλα. Αυτά που έκανε την περίοδο που ήταν πρωθυπουργός της χώρας την περίοδο 1990 – 1993, σε καμία περίπτωση δεν συνάδουν με τα όσα έλεγε. Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε πολύ και επί των ημερών του. Το περιβόητο “τα δικά μας παιδιά” για τους διορισμούς στο δημόσιο, υπήρξε μνημείο αναξιοκρατίας.

Είναι αλήθεια ότι ο Μητσοτάκης στο θέμα της οικονομίας τα έλεγε σωστά. Είχε προβλέψει τα όσα θα συνέβαιναν. Δεν έκανε όμως τίποτα για να αποτρέψει το κακό. Η ίδια του η παράταξη δεν του επέτρεψε να κάνει αυτά που θα ήθελε, αλλά και ο ίδιος δέχθηκε να είναι πρωθυπουργός υπό κηδεμονία των Έβερτ, Δήμα και Κανελλόπουλου. Αν όταν τον εκβίαζαν οι τρεις υπουργοί του, έκανε εκλογές και τους έδιωχνε, θα τις κέρδιζε και θα εφάρμοζε την πολιτική του. Όσα έλεγε για τις αποκρατικοποιήσεις και για την οικονομία μπορεί να ήταν σωστά, αλλά το θέμα είναι τι από αυτά έγιναν. Ο Μητσοτάκης δεν αυτά που έπρεπε και τώρα κάποιοι μας λένε ότι τα έλεγε. Από λόγια χορτάσαμε σε αυτή τη χώρα. Και ο Γιαννίτσης τα έλεγε και ο Μάνος τα έλεγε και όλοι τα λένε, αλλά δεν τα κάνουν με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην υπέρτατη φτώχεια.

Είχε πει τότε ο Μητσοτάκης ότι δεν έκανε εκλογές διότι δεν το άντεχε η χώρα. Τι θα πει δεν κάνω εκλογές, όταν δεν με αφήνουν να κυβερνήσω; Ας μην ξεχνούμε ότι ο Έβερτ του έλεγε πως αν φέρει αλλαγή εκλογικού νόμου θα ρίξει την κυβέρνηση; Αντί λοιπόν να τους διαγράψει και να προχωρήσει μπροστά, κάθισε και έγινε όμηρος τριών ανθρώπων και τελικά έπεσε από την ομάδα Σαμαρά.

Ο λαός όμως θέλει πολιτικούς να δρουν και όχι απλά να λένε. Τα ίδια λέει σήμερα και ο Τσίπρας. Ξέρει το σωστό αλλά δεν μπορεί να το κάνει, διότι δεν τον αφήνουν. Όποιος δεν μπορεί να είναι σύμφωνος με τις αρχές του φεύγει και ας έρθει ο επόμενος. Όταν κάθεσαι στην καρέκλα και κάνεις τον πρωθυπουργό, τότε αναλαμβάνεις και τις ευθύνες σου.

Ο Μητσοτάκης ήταν ένας πολιτικός που με τις ενέργειές του σημάδεψε την νεώτερη ιστορία της χώρας. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορέσει ποιο ψύχραιμα να αποτιμήσει το έργο του. Όλοι εμείς σήμερα λέμε πράγματα και υπό το πρίσμα της πολιτικής μας προτίμησης. Ας σταματήσουμε λοιπόν εδώ. Καλό ταξίδι στον αείμνηστο Μητσοτάκη και καλό κουράγιο στην οικογένειά του να αντιμετωπίσει το πένθος της απώλειά του.