Ο Γιώργος Αμβροσίου γράφει για τον θάνατο του αγαπημένου του θείου Γιώργου Γιαννακόπουλου.

Την Κυριακή συμπληρώνονται σαράντα μέρες από τον θάνατο του αγαπημένου μου θείου Γιώργου Γιαννακόπουλου και θα τελέσουμε το μνημόσυνο του. Λαμβάνω την αφορμή από αυτό για να σας μεταφέρω μερικές σκέψεις για τον εξαίρετο αυτό άνθρωπο.

Για μένα ήταν ο Μπάρμπα Γιώργος. Αν και ζούσε στην Θεσσαλονίκη, ποτέ δεν έπαψε να επικοινωνεί μαζί μου και με άλλους συγγενείς τηλεφωνικά. Ποτέ δεν έκρυψε την ιδιαίτερη αδυναμία στην μεγάλη μου κόρη, που φέρει το όνομα της μάνας μου και αδελφή του Χρυσούλας που χάθηκε σε μικρή ηλικία. Κάθε τηλεφώνημα του αποτελούσε πέρα από τα τυπικά, ένας πλήρη σχολιασμό της επικαιρότητας, με αρκετές αναφορές στο αγωνιστικό του παρελθών την δεκαετία του 1960. Τότε που στην Θεσσαλονίκη ήταν ενεργό μέλος της νεολαίας Λαμπράκη όπου συνδέονταν φιλικά με τον Μίκη Θεοδωράκη και άλλους προβεβλημένους αγωνιστές της αριστεράς.

Ο Μπάρμπα Γιώργος δεν αγόρασε ποτέ του αυτοκίνητο και για δεκάδες χρόνια γύρισε την Βόρεια Ελλάδα πάνω σε μια Φλορέτα. Ένα μηχανάκι που πρέπει να έκανε εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα. Το θυμάμαι με την κόκκινη βελέντζα στο κάθισμα για να κάνει το ταξίδι του αναπαυτικό. Καμάρωνα σας γύφτικο σκεπάρνι όταν μόλις 6-8 χρόνων στο Νεοχώρι, με έβαζε μπροστά και με έκανε βόλτα στο χωριό.

Ο Μπάρμπα Γιώργος είχε πάθος με ψάρεμα. Δεινός ψαροντουφεκάς, είχε ρημάξει τα χταπόδια στο Θερμαϊκό, τη Χαλκιδική, το Κόκκινο Νερό κ.λ.π. Ειδικά στο τελευταίο, κάναμε μεγάλα φαγοπότια με Μύδια που διάλεγε ένα προς ένα από τον βράχο, διότι – όπως έλεγε – θα πρέπει να τα αφήσουμε να μεγαλώσουν για να τα βρούμε και του χρόνου. Δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει στην Καρδίτσα και να μην φέρει μαζί του τα γυάλινα βαζάκια με το μαγειρεμένο χταπόδι που μπορούσες να το φας όλο μονοκοπανιά. Δεινός ψαράς, άριστος μάγειρας και απίστευτα καλοφαγάς.

Ο Μπάρμπα Γιώργος είχε πάθος με τα βουνά της Καρδίτσας. Αξέχαστη θα μου μείνει μια ορειβατική εκδρομή στην οποία αφού περπατήσαμε από το Νεοχώρι μέχρι το Βουτσικάκι, κατεβήκαμε από τη Φυλακτή και τελικά καταλήξαμε στη λίμνη για ένα μπάνιο που ήταν σκέτη απόλαυση. Στο ενδιάμεσο, στην πλαγιά του Γκαβέλ, συναντήσαμε τον θείο μου Παναγιώτη Αργύρη από τα Πετρίλια όπου μας φίλεψε ζυμωτό ψωμί με φρέσκο τυρί. Στο Βουτσικάκι, συναντήσαμε Πέρδικες, μπήκαμε μέσα σε μικρές σπηλιές και βρήκαμε χιόνι – αν και ήταν Ιούλιος – για να κρυώσουμε τα μπουκάλια με το νερό. Αξέχαστες στιγμές που δεν μπορέσαμε να πραγματοποιήσουμε ξανά, αν και ο ίδιος πολλές φορές προσπάθησε να μας πείσει να το κάνουμε. Ελπίζω να δώσει ο θεός να κάνουμε ξανά την ίδια διαδρομή με τα παιδιά του, τα παιδιά μας και τα εγγόνια του.

Ο Μπάρμπα Γιώργος είχε την δεκαετία του 70' μηχανή εγγραφής και προβολής ταινιών. Μια μηχανή λήψης Super 8, κατέγραφε ξεχωριστές στιγμές και αυτές προβάλλονταν σε κινηματογραφική μηχανή προβολής 8 mm, κάτι πολύ σπάνιο και πρωτοποριακό για την εποχή του. Επίσης, μας προέβαλε και μικρού μήκους ντοκιμαντέρ και ταινιούλες κινουμένων σχεδίων που κυκλοφορούσαν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 80.

Ο Μπάρμπα Γιώργος δούλεψε για χρόνια στην Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, στην αρχή ως εργάτης στις αναστυλώσεις στο Άγιο Όρος και ακολούθως στα γραφείς της Θεσσαλονίκης. Αν και δεν είχε πτυχίο, ήταν άριστος στα μαθηματικά και του ανέθεσαν το λογιστήριο όπου τα κατάφερνε καλύτερα από τον καθένα. Στο Άγιο Όρος, δούλεψε στην Μονή Σταυρονικήτα και μου διηγούνται ότι ουσιαστικά είχε αναλάβει το ψάρεμα και το μαγείρεμα για τους αναστηλωτές και συντηρητές. Μου διηγούνταν για τα χταπόδια και τα ψάρια που χτυπούσε με το ψαροντούφεκο. Για τα κοτσύφια που έτρωγαν το χειμώνα, τα θαυμάσια κρασιά της μονής.

Ο Μπάρμπα Γιώργος ήταν ένας μοναδικός άνθρωπος. Δεν θα άκουγες ποτέ από το στόμα του κακιά κουβέντα. Ήταν ο μεγαλύτερος από τέσσερα αδέλφια, Τον Λεφτέρι, την Αγορίτσα και την μάνα μου την Χρυσούλα. Λίγες μέρες μετά τον θάνατό του, ήρθε στην ζωή το τρίτο παιδί του γιου του Νίκου που είναι αγοράκι και θα πάρει το όνομά του. Γεννήθηκε ο Γιώργος Γιαννακόπουλος του Νικολάου ο νεώτερος. Αυτό μου έδωσε μεγάλη χαρά μιας και στα μάτια του μικρού Γιωργάκη θα θυμάμαι για πάντα τον αγαπημένο μου θείο.

Καλό σου ταξίδι Μπάρμπα Γιώργο...