Γράφει η Ελένη Κωστή για τον χαμό του αδελφού της, αρχιφύλακα Δημήτρη Κωστή...

Λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει επουλώνει τις πληγές. Λάθος οι πληγές, οι τρύπες, το κενό, το άλλο μισό της καρδιάς μου, της ψυχής μου το καλό το γραμμένο έφυγε πριν σχεδόν 23 μήνες και 13 μέρες. Από μικρός λένε γράφεται η μοίρα σου. Έτσι ξεκίνησαν λοιπόν όλα... Ήταν 08-11-1984 όταν εγώ ήμουν 2,5 χρόνων και θα γινόμουν η μεγάλη σου αδερφή... Η μαμά μου είπαν γέννησε αγοράκι. Η θεία η Μαρία με έφτιαξε κοτσιδάκια και με τον θείο Νώντα θα ερχόμασταν να σε δούμε στην κλινική Νικολάου με τον γιατρό Σωτήριο Γρούτσο. Εγώ γεννήθηκα στην κλινική Παναγία!

Ήρθαμε λοιπόν και η μαμά σε κρατούσε, περίεργη σε κοίταζα... Σε φέραν στο σπίτι έπαιζα στην γειτονιά μας και τρέχοντας ήρθα σπίτι. Σε κοίταζα στον καναπέ, μετά στο Κοσκινά σε πείραζα, ζήλευα που σου έδιναν σημασία περισσότερο από εμένα, σε έκανα να κλαις. Περνώντας όμως τα χρόνια, αποδείχθηκε ο μεγάλος αδελφός, ο φίλος μου, ο ψυχολόγος μου που σε καθησύχαζε, με συντηρούσε χωρίς να του το ζητάω.

Ήσουν πάντα εκεί για όλους μέχρι το τέλος. Έλεγε πως όλα θα πάνε καλά, πίστευες χωρίς φανφάρες και εξομολογήσεις, ήσουν άνθρωπος απλός, ταπεινός ήρεμος, καλοσυνάτος. Όταν σε έφερνα στα όριά σου, με κοίταζες και κατάλαβα ότι σε πλήγωνα με τα λόγια μου αλλά δεν ζητούσα συγνώμη.

Βοήθαγες χωρίς τυμπανοκρουσίες και έλεγες υπομονή και σου έλεγα, πόσο; Μέχρι που ξεκίνησε η αρχή του τέλους του Αγίου Ιωάννης του Ρώσου μπήκες στο πανεπιστημιακό με μισό συκώτι κατεστραμμένο. Ούτε έπινες, ούτε κάπνιζες, ούτε ηπατίτιδα είχες. Μας είπαν για ένα αυτοάνοσο που για πρώτη φορά άκουγα.

Έχεις σου είπαν έως 2 χρόνια για να βρεθεί μόσχευμα. Σου χορηγούσαν αντιβίωση και του Αγίου Πνεύματος έχασες εκεί μέσα 10 κιλά.

Η αγάπη που ήταν ξεχωριστή, αγνή και τέλεια προς την σύντροφό σου την Λιλιάνα που στάθηκε βράχος ως το τέλος. Ακόμη και τώρα είναι άξια γυναίκα σε έναν άξιο άντρα. Σας ζήλευα με την καλή έννοια, έλεγα ότι πως δεν υπάρχει αυτή η αγάπη που βλέπω μόνο στις ταινίες και στα παραμύθια.

Θέλησε να πας διακοπές στην Αιδηψώ και η αρχή του τέλους πλησίαζε χωρίς να να καταλαβαίνει κανείς. Δεν γκρίνιαζες, δεν πόναγες, έκανες υπομονή με χαμόγελο και αισιοδοξία.

Ο Άγιος Ραφαήλ θα κάνει ξανά το θαύμα του, μέχρι που στις 16 έφτασες στο Πανεπιστημιακό οδηγώντας από Αιδηψώ. Στις 17 το Ιπποκράτειο όπου σου είπαν ότι το συκώτι καταστράφηκε ολοσχερώς. Πως και γιατί κανείς δεν κατάλαβε. Σε έβαλαν στην εντατική με ανοικτά μάτια με την εικόνας της μαμάς του Αγίου Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης και πάλευες μόνος σου μετά από μια επιπλοκή.

Ο μπαμπάς δάκρυσε και τον κατάλαβα. Στις 2 Σεπτεμβρίου χτυπάει το τηλέφωνο και μας λένε ότι τελειώνει, τον προλαβαίνετε δεν τον προλαβαίνετε. Μετά τις 9:30 ένα κενό, ένα μαύρο σκοτάδι πλάκωσε την καρδιά μου. Παγωμένη, σοκαρισμένη λιποθύμησα. Έρχεσαι στα όνειρα πολλών, σε μένα και στη μαμά λίγες φορές γιατί σε στεναχωρούμε όπως είμαστε, όπως είπες στην θεία Τριανταφυλλιά.

Είμαι καλά δίπλα στον Άγιο Ραφαήλ, διαβάζω το ευαγγέλιο σε μένα γιατί δεν έρχεσαι. Στον γάμο μου ήσουν εκεί. Το ένιωσα πολλές φορές με την αύρα σου, με την ευωδία που μύριζα.

Με το τέρμα του Μαζωνάκη που έπαιζε ξαφνικά το αμάξι μου σε περιμένουμε αδελφούλη, άγγελε μας να έρθεις ή να μας περιμένεις να έρθουμε. Έχουμε αγώνα εδώ κάτω γι' αυτό να μας περιμένεις ότι θα ξαναβρεθούμε και δεν θα χωρίσουμε ποτέ.

Όλοι μαζί και η Λιλιάνα σας οικογένεια εδώ και εκεί, κάποτε, σύντομα, μόνο ο θεός ξέρει...

Μας δίδαξες αγάπη, υπομονή, καλοσύνη, αλληλεγγύη, προσφορά, αξιοπρέπεια και πίστη χωρίς να φτάνει στα όρια του θρησκευτικού φανατισμού ή προσηλυτισμού.

Σε ευχαριστώ, σε αγαπώ, θα σε τιμώ και ορκίζομαι να μην σε ξεχάσει κανείς εδώ κάτω. Θα νρω τον τρόπο να μείνεις πάντα ζωντανός αιώνια, άγγελε μας.

Σε αγαπάμε και πονάμε ποιο πολύ τώρα. Μας λείπεις, σου ζητώ συγνώμη έστω και τώρα από εδώ και ξέρω ότι συγχώρεση έπαιρνα μόλις έσκυβες το κεφάλι στεναχωρημένος. Σ' γαπώ μέχρι το άπειρο.

Για τον Δημήτρη Κωστή, αρχιφύλακα, γιο, αδερφό, σύντροφο, συνάδελφο φίλο. Ένας υπέροχος, σπάνιος άνθρωπος, ένας επίγειος άγγελος και τώρα επουράνιος! Σε λατρέψω, περιμένω την στιγμή της αντάμωσης και τότε όλοι χέρι - χέρι θα προχωράμε προς την αιωνιότητα κοντά στον Θεό γιατί η Ελλάδα, οι Έλληνες είναι συνδεδεμένοι με την πίστη!

Η αδερφή σου