Γράφει ο Γιώργος Αμβροσίου

Συμπληρώνονται σήμερα 40 μέρες από την απώλεια της αγαπημένη μας συζύγου και μητέρας. Την αξέχαστη Φλώρα μας. Όσα λόγια και να πει κανείς, είναι φτωχά για να περιγράψει αυτό που ζούμε. Χρειάζεται όμως και έναν μεγάλο πλούτο λέξεων για να περιγράψει το μεγάλο και θαυμάσιο ταξίδι που ζήσαμε αυτά τα πολύ όμορφα χρόνια που ήμασταν μαζί.

Το ταξίδι μας ξεκίνησε στις αρχές του 1995 και τον Ιούνιο 1997 επισημοποιήθηκε με έναν πολύ όμορφο και λιτό γάμο στο εκκλησάκι του προφήτη Ηλία στο Άλσος της Παπαράντζας. Ακολούθησαν πολλές χαρές με κορυφαίες την γέννηση των τριών μας παιδιών. Της Χρυσούλας την πρωτοχρονιά του 2002 και της Ιωάννας και Αντωνίας τον Οκτώβριο του 2010. Οι βαπτίσεις των κοριτσιών μας, τα πάρτι των γενεθλίων, οι γιορτές στο σπίτι.

Στα χρόνια αυτά, δεν ήταν όμως όλα εύκολα. Ξεκινήσαμε πολύ δύσκολα, μιας και έπρεπε να στεριώσουμε επαγγελματικά, αλλά τελικά τα καταφέραμε μιας και όλα γίνονται εύκολα όταν υπάρχει αγάπη και κατανόηση και αυτά σε εμάς περίσσευαν. Στα δύσκολα, πάντα ο ένας ήταν πολύ κοντά στον άλλο και αυτό μας έδενε ακόμη περισσότερο.

Καταφέραμε πάρα πολλά. Πετύχαμε και οι δύο επαγγελματικά, είχαμε την δυνατότητα να κάνουμε μια αρκετά άνετη ζωή. Ποτέ δεν μας έλειψαν τα ταξίδια, οι διακοπές, οι παρέες, οι καλοί φίλοι. Περάσαμε ακριβώς 20 χρόνια ξενοιασιάς, αλλά όπως συνηθίζει να λέει ο λαός μας, ίσως κάποιοι ζήλεψαν την ευτυχία μας και τον Ιανουάριο του 2015, ακούσαμε τα δυσάρεστα νέα.

Ακόμη αντηχεί ως σήμερα στα αυτιά μου η φράση της γιατρού. “Αυτό είναι καρκίνος. Δεν πρέπει να χάνουμε ούτε μέρα”. Από τότε αρχίζει ο εφιάλτης. Εξετάσεις, θεραπείες, νοσοκομεία, αμέτρητα ταξίδια στην Αθήνα, ατέλειωτες ώρες αναμονής στα διαγνωστικά κέντρα, αγωνία κάθε φορά μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα των αμέτρητων εξετάσεων. Όλα αυτά όμως τα αντιμετωπίζαμε με καρτερικότητα και υπομονή και κυρίως με μεγάλη αισιοδοξία.

Οι πρώτες θεραπείες τελειώνουν και όλα δείχνουν ότι όλα πάνε καλά. Οι γιατροί στο θεραπευτήριο ΜΗΤΕΡΑ, έκαναν το θαύμα τους. Δεν ήταν όμως παρά μόνο μια παράταση. Σε ενάμιση χρόνο το θηρίο ξυπνά ξανά και αρχίζουν πάλι τα ταξίδια στην Αθήνα, αυτή τη φορά με θεραπείες κάθε εβδομάδα. Τα μαλλιά πέφτουν ξανά, αλλά όπως λέει και η αγαπημένη μου φίλη - γιατρός Χριστίνα Τσιώνου, αυτά είναι τρίχες...

Συνεχίζουμε τη ζωή μας σαν να μην τρέχει τίποτα. Η καρδούλα μας το ξέρει, αλλά μόνο αυτή και εμείς. Δεν θέλουμε να μας λυπάται κανείς και αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα μόνοι μας και με μεγάλη καρτερικότητα.

Τα πολύ δύσκολα ξεκίνησαν το 2018 όπου από ένα σημείο και έπειτα, τα πράγματα άρχισαν να γίνονται ανεξέλεγκτα. Δεν υπάρχουν δυνάμεις για να τρέχουμε συνεχώς στην Αθήνα και πλέον συνεχίζουμε στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Λάρισας. Οι επισκέψεις στο νοσοκομείο είναι πλέον πολύ συχνές. Οι δυνάμεις της Φλώρας μας λιγοστεύουν και όλα δείχνουν ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Ποιος όμως μπορεί να πιστέψει ότι η αυτή η μεγάλη ευτυχία θα έχει τόσο άσχημη κατάληξη;

Δεν το βάζουμε κάτω. Κάνουμε τα πάντα και έτσι δίνουμε μαζί με τους γιατρούς μια ακόμη ολιγόμηνη παράταση. Μέχρι που στις 20 Μαΐου 2019, η αγαπημένη μας, μας αφήνει για πάντα. Το σοκ είναι μεγάλο, αλλά στην αρχή τα συναισθήματα είναι μπερδεμένα. Ένα φίλος ψυχολόγος, μου περιέγραψε με ακρίβεια πριν από μήνες πως θα νιώσω στην αρχή και πως στη συνέχεια. Η απώλεια όμως είναι μεγάλη και δεν συνηθίζεται εύκολα.

Σήμερα, είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε την νέα μας πραγματικότητα. Θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε ότι λείπει από κοντά μας ένας θαυμάσιος άνθρωπος. Η σύζυγος και η μητέρα μας που ακόπιαστα πάντα μας φρόντιζε. Αυτή που αφιέρωσε τη ζωή της να μην μας λείπει τίποτα. Αυτή που στα 24 χρόνια κοινής ζωής, ποτέ δεν έβαλε τον εαυτό της πάνω από κανέναν μας.

Δεν γίνεται όμως αλλιώς. Πρέπει να συνεχίσουμε τη ζωή μας όπως την συνέχισαν και εκατομμύρια άλλες οικογένειες που βρέθηκαν σε παρόμοια θέση. Εμείς τουλάχιστον έχουμε μια παρακαταθήκη που μας άφησε η αγαπημένη μας. Είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια, έχουμε παιδιά με αρχές και είμαστε υγιείς για να συνεχίσουμε εύκολα και με επιτυχία το μεγάλο ταξίδι της ζωής.

Παρακαλάμε το θεό να μας δίνει δύναμη για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και παράλληλα ευχαριστούμε από καρδιάς όλους εσάς που ο καθένας με τον τρόπο του μας δίνεται δύναμη για να συνεχίσουμε και ορισμένοι μας βοηθάτε να κάνουμε τη ζωή μας ευκολότερη. Δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ.

Θα ήταν φυσικά παράληψη να μην αναφερθώ σε μερικούς ανθρώπους που στα χρόνια του πόνου, έκαναν το παν για την αγαπημένη μας Φλωρεντία. Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

Την Χριστίνα Τσιώνου, ιατρό, Διευθύντρια κλινικής μαστού στο ιδιωτικό νοσοκομείο ΜΗΤΕΡΑ.

Την Φλώρα Σταυρίδη ιατρό - ογκολόγο, διευθύντρια πλέον, ογκολογικής κλινικής στο νοσοκομείο ΜΗΤΕΡΑ.

Την Αθανασίου Αλεξάνδρα, Ακτινοδιαγνώστη, Διευθύντρια, τμήματος απεικόνισης μαστού στο νοσοκομείο ΜΗΤΕΡΑ.

Τον Θάνο Κοτσάκη, διευθυντή της ογκολογικής κλινική του Πανεπιστημιακού νοσοκομείου Λάρισας.

Τις νοσηλεύτριες στην μονάδα χημειοθεραπείας του νοσοκομείου ΜΗΤΕΡΑ.

Τις νοσηλεύτριες στην μονάδα χημειοθεραπείας του του Πανεπιστημιακού νοσοκομείου Λάρισας.

Τους γιατρούς και τις νοσηλεύτριες της ογκολογικής κλινική του Πανεπιστημιακού νοσοκομείου Λάρισας.

Τον τ. Διοικητή του Πανεπιστημιακού νοσοκομείου Λάρισας και καλό φίλο Παναγιώτη Νάνο.

Το Κώστα Αθανασίου και την Σοφία Μαξούρη, γιατρούς και φίλους που πάντα ήταν οι άτυποι σύμβουλοί μας.

Τον Γιάνη Ντελή, διευθυντή ΕΣΥ και ιατρός της παθολογικής κλινικής του νοσοκομείου Καρδίτσας.

Την Μιράντα Κερασιώτη, νοσηλεύτρια και καλή φίλη.

Στο ταξίδι αυτό γνωρίσαμε πολλούς ανθρώπους και η συντριπτική τους πλειοψηφία μας σκλάβωσαν με την συμπεριφορά τους και την αγάπη τους. Άνθρωποι άγνωστοι που μας έδειξαν ότι η ανθρωπιά είναι το μεγαλύτερο προσόν που μπορεί να αποκτήσει κάποιος στη ζωή του. Άνθρωποι τους οποίους θυμάμαι μόνο το μικρό τους όνομα ή μόνο την όψη τους. Εύχομαι να είναι πάντα καλά στη ζωή τους.

Από εδώ και πέρα, προσδοκούμε ότι θα έρθουν ξανά ευτυχισμένες μέρες στην οικογένειά μας. Ελπίζω ότι θα με αξιώσει ο θεός να δω τα παιδιά μας να μεγαλώνουν και να γίνονται καλοί και άξιοι άνθρωποι. Αυτός θα είναι ο αγώνας μας και ο στόχος μας στα επόμενα χρόνια. Με την βοήθεια όλων σας, είμαστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρουμε...