Οι Φίλοι Μίκη Θεοδωράκη/Mikis Theodorakis' friends, ανάρτησαν ένα συγκινητικό κείμενο του Μίκη Θεοδωράκη για τον Βασίλη Τσιτσάνη.

Κι ένα εντυπωσιακό video από τον Αύγουστο του 1983 από τον κοκκινόβραχο της Νίκαιας.

Επ' ευκαιρία της εκπομπής ΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΛΕΜΕ ΝΑΙ το Σάββατο 24/4 ο Μίκης Θεοδωράκης θυμάται.....

Θα σας πω μιαν ιστορία.

Το καλοκαίρι του 1961 πήγαμε με παρέα στις Τζιτζιφιές να ακούσουμε και να δούμε τον Βασίλη Τσιτσάνη. Μόλις μπήκαμε στον υπαίθριο χώρο, μας έκανε μεγάλη εντύπωση το ότι το κέντρο ήταν σχεδόν άδειο, ενώ οι μουσικοί καθόταν ήδη στις θέσεις τους στο πάλκο. Καθήσαμε κι εμείς σ’ ένα τραπέζι και αμέσως ήρθε να καθήσει μαζί μας ο Τσιτσάνης.

-Βασίλη, τι συμβαίνει; τον ρώτησα.

-Όλοι παίζουν τουρκογύφτικα, που έχουν γίνει πια της μόδας. Έτσι μου ΄ρχεται να γράψω κι εγώ ένα ινδικό βαλς, αφού ο κόσμος αυτά θέλει…

-Τι σχέση έχεις εσύ με αυτά; Εσύ είσαι ο Τσιτσάνης!

Πέρασαν πολλά χρόνια, έγινε δικτατορία, ήρθε η Μεταπολίτευση.

Στην δεκαετία του ’80, κάθε πρωί κατά τις 11.00΄ είχαμε τηλεφωνικό ραντεβού με τον Γιάννη Ρίτσο, γιατί συνέπιπταν τα διαλείμματα στη δουλειά μας.

Μια μέρα, χτύπησε το τηλέφωνο γύρω στις 11.00΄. Σήκωσα το ακουστικό σίγουρος ότι ήταν ο Ρίτσος. Όμως στην άλλη άκρη ήταν ο Βασίλης Τσιτσάνης, που μου τηλεφώνησε να μου μιλήσει και πάλι για την μεγάλη στεναχώρια του για την κατάντια του «ελληνικού» τραγουδιού που είχε ξεπέσει πάλι σε αντιγραφές ινδικών και τουρκογύφτικων, που κάνανε μεγάλα σουξέ…

-Βασίλη, του είπα, γιατί ασχολείσαι μ’ αυτά; Εσύ πάντα είσαι βασιλιάς στον χώρο του τραγουδιού, αυτό δεν αλλάζει.

-Αυτά με βασανίζουν πάντα, από την εποχή του ΄60, μου απάντησε.

Τότε του είπα:

-Θα κάνω για σένα με την Ορχήστρα μου μια συναυλία προς τιμήν σου στην Κοκκινιά, να ρθουν δεκάδες χιλιάδες να ακούσουν τα τραγούδια σου, για να πεισθείς ότι για τον κόσμο είσαι πάντα ο Τσιτσάνης και τα δήθεν σουξέ δεν μετράνε.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά βλέποντας πριν λίγες μέρες στο YouTube αποσπάσματα από την συναυλία εκείνη στον χώρο που βρίσκεται σήμερα το Κατράκειο και συγκεκριμένα την σκηνή που μιλούσα για τον Τσιτσάνη και εκείνος έκλαιγε από συγκίνηση.

Ποιο είναι το δίδαγμα αυτής της ιστορίας;

Είναι ότι δεν φτάνει να μπορείς να γράφεις ωραία τραγούδια.

Πρέπει να μπορείς και να κλάψεις γι’ αυτά.

Έστω κι από αγάπη.