Αγαπητέ μου Λάμπρο, χαίρε.

Σε ευχαριστώ θερμά που μου χάρισες το τελευταίο βιβλίο σου «Παρελθόν και Μέλλον», αφιερωμένο στους τρεις εγγονούς σου (Αποστόλη, Λάμπρο και Νίκο) «ως δείγμα εγκάρδιας αγάπης», όπως χαρακτηριστικά γράφεις στην αφιέρωση.

Καλά κάνεις και συμβουλεύεις τα παιδιά, γιατί αυτά δεν έχουν αποκτήσει ακόμη την «πρακτική σοφία», για να κινηθούν μέσα στους «κακοτράχαλους δρόμους τής ζωής», όπως γράφεις στο προλογικό σημείωμα του βιβλίου.

Όντως, η γενιά τών σημερινών παππούδων πάλεψε μέσα στους πολέμους, στην ανέχεια, ακόμη και στην πείνα, και στάθηκε η γέφυρα, από όπου πέρασαν προς την πρόοδο οι δύο επόμενες γενιές. Εσύ προσωπικά, μέσα σε αυτές τις αρνητικές συνθήκες κατόρθωσες να μάθεις γράμματα, και μάλιστα καλά γράμματα.

Στο πρώτο μέρος τού βιβλίου εύστοχα έδωσες τον τίτλο «Η ζωή είναι αγώνας»• αγώνας για επιβίωση και μόρφωση πρώτα, και αγώνας έπειτα για κοινωνική καταξίωση και προσφορά. Το δεύτερο μέρος υπό τον τίτλο «Αυτόνομα» περιλαμβάνει 40 δοκιμιακές ψηφίδες, σημαντικές και αξιανάγνωστες. Η παράθεση 18 φωτογραφιών από την παιδική και νεανική ηλικία των εγγονών σου αισθητοποιεί το νόημα της αγάπης και της ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο.

Στο τέλος τού πρώτου μέρους (σελ. 93), στο κεφάλαιο «Απώλειες», πόνεσα πολύ μαζί σου, καθώς αναφέρεις πλειάδα κοινών φίλων μας, που δεν βρίσκονται πια στη ζωή.

Είναι αυτό μια ιδιότυπη μοναξιά τών ηλικιωμένων.

Συγχαρητήρια, Λάμπρο, και για τούτο το πνευματικό παιδί σου!

Με ξεχωριστή εκτίμηση και αγάπη,

Νίκος Κατοίκος