Γράφει ο Γιώργος Αμβροσίου…

Να λοιπόν που ζούμε για μια ακόμη φορά το θέατρο του παραλόγου. Όσοι πίστευαν ότι πλέον οι πόλεμοι γίνονται με άλλα μέσα, είναι οικονομικοί, ακόμη και κυβερνοπόλεμοι και όψι με τα όλα, διαψεύδονται οικτρά. Η Ρωσία εισέβαλε σε μια ανεξάρτητη χώρα και δυστυχώς, για μια ακόμη φορά θα την πληρώσει ο Ουκρανικός λαός που θα περάσει τα πάνδεινα. Θα κλάψουν και οι μάνες των Ρώσων στρατιωτών που άρχισαν ήδη να χάνουν τη ζωή τους στο πεδίο του πολέμου.

Γιατί όμως να γίνουν όλα αυτά; Για το χρήμα και την εξουσία; Για την τρέλα που κουβαλάνε οι ηγέτες κάποιων κρατών; Για την διαχρονική στάση κάποιων άλλων που θέλουν να κάνουν τον χωροφύλακα της γης; Ναι, όλα αυτά μαζί, έχουν αιματοκυλήσει την υφήλιο εδώ και χρόνια.

Μακάρι να ήταν μόνο η εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία, αλλά δεν είναι έτσι. Χωρίς να υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία για την ενέργεια του Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία, ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει ένας πολύ μακρύς κατάλογος με παρόμοιες εισβολές σε κράτη και όχι μόνο από την Σοβιετική Ένωση παλιότερα και τώρα τη Ρωσία και τις ΗΠΑ ή το ΝΑΤΟ.

Ας μην ξεχνάμε την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο που κατέχει παράνομα εδώ και 48 χρόνια το βόρειο μέρος της μεγαλονήσου και κανένας δεν επέβαλε ποτέ καμία κύρωση στην Τουρκία. Μάλιστα, υπάρχουν κράτη που έχουν αναγνωρίσει επίσημα το ψευτοκράτος ως ανεξάρτητο κράτος. Μιλάω για τον Οργανισμός της Ισλαμικής Διάσκεψης στον οποίο συμμετέχουν 57 κράτη – μέλη. Σήμερα που μιλάνε όλοι για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, κανείς δεν αρθρώνει λέξη για να πει ότι η Τουρκία κατέχει παράνομα το μισό έδαφος της Κύπρου.

Ας μην ξεχνάμε όμως και πόσες ακόμη εισβολές έχουν γίνει σε χώρες και πόσα εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, πόσοι εκτοπίστηκαν και πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς, πόσοι ζουν με χρόνιες αναπηρίες, πόσοι βλέπουν κάθε βράδυ εφιάλτες…

Δεν ξεχνώ την Σοβιετική εισβολή στην Πολωνία η οποία άρχισε χωρίς επίσημη ανακήρυξη πολέμου στις 17 Σεπτεμβρίου του 1939 και ενώ οι πολωνικές δυνάμεις αντιμετώπιζαν ήδη την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας.

Δεν ξεχνώ τους επιθετικούς πολέμους, με την εισβολή της Ιαπωνίας στην Κίνα (άρχισε το 1931).

Δεν ξεχνώ την εισβολή της Ιταλίας στην Αιθιοπία (1935 – 1936).

Δεν ξεχνώ την γερμανοϊταλική επέμβαση στην Ισπανία (1936 - 1939) όπου τα φασιστικά κράτη δυνάμωσαν τις θέσεις τους σε Ευρώπη, Αφρική και Ασία. Έτσι, η Γερμανία επωφελούμενη από την πολιτική της «μη επέμβασης» που ακολουθούσαν η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, κατέλαβε το Μάρτη του 1938 την Αυστρία και άρχισε να προετοιμάζει επίθεση κατά της Τσεχοσλοβακίας. Έτσι, φτάσαμε στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.

Δεν ξεχνώ τον Σοβιετικό πόλεμο στο Αφγανιστάν, μια εννιάχρονη σύγκρουση (27 Δεκεμβρίου 1979 - 15 Φεβρουαρίου 1989) που διεξήχθη μεταξύ των σοβιετικών δυνάμεων που υποστηρίζονταν από το κυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα Μαρξιστών του Λαού του Αφγανιστάν και της ομάδας αντίστασης των Μουτζαχεντίν. Η ομάδα των Μουτζαχεντίν από την πλευρά της υποστηριζόταν από πλήθος δυνάμεων μεταξύ των οποίων οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, η Σαουδική Αραβία, το Πακιστάν και άλλα μουσουλμανικά έθνη.

Δεν ξεχνώ την Τουρκική εισβολή στη Συρία το 2019, μια στρατιωτική επιχείρηση του τουρκικού κράτους στη βορειοανατολική Συρία (η τρίτη μετά την "Ασπίδα του Ευφράτη" του 2016 και τον "Κλάδο Ελαίας" του 2018), η οποία εκδηλώθηκε από εδάφους και αέρος τις μεσημβρινές ώρες της Τετάρτης 9 Οκτωβρίου του 2019.

Δεν ξεχνώ τις στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ τα τελευταία 50 χρόνια. Ορισμένες από τις σημαντικότερες στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ από την δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα είναι οι εξής:

1961 έως 1975 – Ο Πόλεμος στο Βιετνάμ, 1961 – Αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στην Κούβα με την υποστήριξη της CIA για την απομάκρυνση του Φιντέλ Κάστρο. 1973 - Πραξικόπημα με την στήριξη της CIA ανέτρεψε τον δημοκρατικά εκλεγμένο μαρξιστή Πρόεδρο της Χιλής, Σαλβαντόρ Αλλιέντε. 1981 έως 1990 - Επιδρομές της CIA στη Νικαράγουα. 1990 έως 1991 - Οι ΗΠΑ αναγκάζουν το Ιράκ να υποχωρήσει μετά την εισβολή που είχε πραγματοποιήσει λίγους μήνες νωρίτερα στο Κουβέιτ. 1992 έως 1995 - Οι αμερικανικές και νατοϊκές δυνάμεις παρεμβαίνουν στα Βαλκάνια με το πρόσχημα να σταματήσουν φονικές εθνοτικές συμπλοκές που ξέσπασαν μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. 2001 – Οι ΗΠΑ ξεκινούν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, ως συνέπεια των τρομοκρατικών επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου. 2003 – Οι ΗΠΑ εισέβαλλαν στο Ιράκ με την δικαιολογία ότι η χώρα διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον των ΗΠΑ.

Δεν ξεχνώ τις στρατιωτικές επεμβάσεις με την σημαία του ΝΑΤΟ είτε επίσημα, είτε υποκινώντας εμφύλιους πολεμους. 1950 Κορέα, 1951 Αίγυπτος, 1952 Τυνησία – Μαρόκο, 1953 Ιράν, 1954 Γουατεμάλα, 1956 Αίγυπτος, 1958 Λίβανος, 1958 Αραβικά Εμιράτα, Ιούλης 1958 Ιράκ, Αύγουστος 1960 Κονγκό, Απρίλης 1961 Κούβα, 1964 Βιετνάμ, Γενάρης 1966 Παναμάς, 1966-67 Γουατεμάλα, 1967 Αραβικές Χώρες, 1969-75 Καμπότζη, Σεπτέμβρης 1973 Χιλή, Οκτώβρης 1973 Αίγυπτος – Συρία, 1978 Λίβανος, 1979 Τσαντ, 1981-90 Νικαράγουα, Αύγουστος 1981 Λιβύη, Αύγουστος 1982 Λίβανος, Οκτώβρης 1983 Γρενάδα, 1987-88 Ιράν, Δεκέμβρης 1989 Παναμάς, Γενάρης 1991 Ιράκ, Οκτώβρης 1992-94 Σομαλία, 1994, Βοσνία, 1994-96 Αϊτή, 1995 Κροατία, Μάρτης 1999 Γιουγκοσλαβία, Μάρτιος 2003 Ιράκ, 2011 Λιβύη, 2011 Συρία, 2013 Μάλι, 2018 Συρία.

Γιατί όμως οι Ρώσοι και Αμερικάνοι μαλώνουν για το ποιος είναι ο καλύτερος χωροφύλακας; Μα διότι η Ε.Ε. σφυρίζει αδιάφορα αντί να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Ας ελπίσουμε επιτέλους οι ηγέτες της Ε.Ε. να αφυπνιστούν...