Το «ευχαριστώ» ενός χαροκαμένου πατέρα, Ηλίας Προβόπουλος..

Στη θολούρα και τα αδιέξοδα της εποχής μας φαίνεται πως, πλην ελαχίστων που δεν έκοψαν τις ρίζες με την αληθινή ζωή, οι περισσότεροι έχουμε ξεχάσει βασικές έννοιες της ανθρωπιάς. Η καλύτερα, βασικές έννοιες που δένουν τους ανθρώπους: την οικογένεια, τη γειτονιά, την κοινότητα ή την πόλη που εδώ ας τη βάλουμε να εκπροσωπεί το κράτος γιατί αυτή, παρότι με ψαλιδισμένες αρμοδιότητες πάντα μπορεί να βρίσκεται κοντά στον πολίτη.

 Γιατί αλήθεια, το κράτος εδώ έχει υποκαταστήσει και σφετεριστεί ρόλους της πόλης που έχουν να κάνουν με την διαχείριση πραγμάτων που αφορούν την ζωή των πολιτών και όταν παρεμβαίνει, δυσκολίες δημιουργεί και συχνά, οι λειτουργοί του το εκθέτουν. Είναι μεγάλη κουβέντα αυτό και αφορά κυρίως τις μικρές κοινωνίες και αυτές πρέπει να προβληματίσει και να ζητήσουν μια μικρή έστω παραχώρηση εξουσιών προς όφελος των πολιτών.

Είδαμε πως το κράτος μέσω του πρωθυπουργού ήρθε μετά την τραγωδία των Τεμπών και εξήγγειλε μια σειρά μέτρων για την ανακούφιση των θυμάτων, των τραυματιών και των οικογενειών που είχαν νεκρούς και το ζήτημα προκάλεσε έναν άνευ προηγουμένου καυγά και απορώ πως ακόμη δεν έφτασε να συζητηθεί στη Βουλή. Όλοι, με την βοήθεια των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης αυτό συζητούν και ανάλογα την δύναμη που έχει η μια ομάδα επιτίθεται στην άλλη θέτοντας το ζήτημα αν έπρεπε να δοθούν τα μέτρα ή όχι.

Θρυαλλίδα που άνοιξε αυτόν τον πόλεμο υπήρξε η δήλωση του χαροκαμένου πατέρα της 28χρονης Ελπίδας, Χρήστου Χούπα από την Αταλάντη ο οποίος είπε σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή ότι η βοήθεια της κυβέρνησης είναι βάλσαμο για όλους που βρήκε αυτό το ανεπάντεχο κακό. Τι ήταν να το πει; Σε χρόνο ρεκόρ βρέθηκαν χιλιάδες οι επικριτές του και οι χαρακτηρισμοί ότι πρόκειται για πατέρα – τέρας πλημμύρισαν τον δημόσιο διάλογο. Βέβαια οι πλέον λάβροι και μαχητικοί κατήγοροί του προέρχονταν από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο που έριχναν ευθείες βολές κατά της κυβέρνησης που εξήγγειλε τα μέτρα.

Δεν λένε όμως, κι εδώ ερχόμαστε στο ζητούμενο για την απόσταση που έχουμε πάρει όλοι από την αληθινή ζωή, τις χαρές της αλλά και τα απρόοπτά της όπως το κακό των Τεμπών που τύλιξε στα μαύρα δεκάδες οικογένειες σε όλη την Ελλάδα. Οικογένειες των μέσων κοινωνικών στρωμάτων της Ελλάδας που τα παιδιά που έχασαν με αυτό τον τραγικό τρόπο σπούδαζαν μακριά από τα σπίτια τους. Οικογένειες με υποθέσεις κρεμάμενες πιθανόν στην στυγνή διάθεση τραπεζών και άλλων δημόσιων οργανισμών και ασφαλώς και με άλλα παιδιά που περίμεναν κι αυτά με τη σειρά τους υποστήριξη για σπουδές και εφόδια ζωής.

Στη θέση του Χρήστου Χούπα τον περασμένο αιώνα, ειδικά στη δεκαετία 1940 – 1950 βρέθηκαν δεκάδες οικογένειες που έχασαν μέλη τους στον πόλεμο και δεν είχαν από πουθενά καμιά βοήθεια. Ήταν τόσο πολλά τα περιστατικά εξάλλου που το Κράτος αδυνατούσε να τα ικανοποιήσει κι έτσι, ότι μπόρεσαν οι άνθρωποι το έκαναν μεταξύ τους. Η οικογένεια στήριξε τους παθόντες, η γειτονιά επίσης έβαλε πλάτη, οι κοινότητες και οι πόλεις έκαναν ότι μπορούσαν, όπως και η Εκκλησία. Σε μια αποτίμηση, που όσοι ζουν ακόμη από τους παλιούς μπορούν να την επιβεβαιώσουν, λίγοι πήγαν χαμένοι…

Σήμερα σε μια εποχή που η ανασφάλεια γίνεται και πιο έντονη, το Κράτος έρχεται να καλύψει έστω και άτεχνα κάποια από τα ζητήματα που προκαλεί μια τραγωδία. Δεν το κάνει από ευσπλαχνία αλλά είναι μέσα στο ρόλο του, από τη στιγμή μάλιστα που δεν υπάρχουν κοινότητες ή άλλοι φορείς που θα μπορούσαν να κάνουν αυτά τα πράγματα, είναι υποχρεωμένο να ανακουφίσει με κάθε τρόπο τους πληγέντες και τους χαροκαμένους.

Όσο για την κριτική που δέχτηκε ο Χρήστος Χούπας για το «ευχαριστώ» του στην κυβέρνηση, πιστεύω θα το έκανε και αν στη θέση της σημερινής υπήρχε η αντιπολίτευση. Με τον τρόπο του, υποχρέωσε το Κράτος να πάρει σοβαρά το ρόλο του και αντί να τρέχει μετά τις τραγωδίες να συμμαζεύει τα πράγματα, να φροντίζει να μην συμβαίνουν αυτές. Αντί λοιπόν να λιθοβολούμε τον Χρήστο Χούπα, να τον υποστηρίξουμε που είπε, για λογαριασμό του βέβαια και σίγουρα εκπροσωπεί κι ένα σωρό άλλους, αυτά που πρέπει και στο εξής, στο στόχαστρο της κριτικής και τον διεκδικήσεων να βάλουμε το Κράτος. Τέλος, να αναλογιστούμε πως σε ένα τόσο ρευστό κόσμο με πλήθος απρόοπτα, η περίπτωση να βρεθούμε στη θέση του, είναι μια πιθανότητα που δεν αποκλείεται από τίποτα…