(από τον Ντίνο Ρόβλια, Δικηγόρο, πρώην Υπουργό)

«Ο καθένας αξίζει τόσο, όσο τα πράγματα που τον απασχολούν» (Μάρκος Αυρήλιος). Δεν το λες και άκυρο… Ας το φέρουμε στην καθ’ ημάς πολιτική. Τι άραγε απασχολεί επί της ουσίας τους αρχηγούς, τους υποψήφιους αρχηγούς, τους Βουλευτές και τα στελέχη των κομματικών σχηματισμών;

Και τι άραγε απασχολεί επί της ουσίας τους πολίτες, που δεν έχουν ενεργή ανάμειξη στην πολιτική, άλλη, πλην της ψήφου τους (ή της αποχής τους…);

 Είναι αμφίβολο αν τους απασχολούν τα ίδια πράγματα. Γι’ αυτό και η αξιολόγηση των πολιτικών επηρεάζεται αρνητικά, με έμμεση συνέπεια την αμφισβήτηση της πολιτικής και τη φθορά της ιδέας της δημοκρατίας, που προωθούν αδίστακτα ποικιλόμορφα φασιστικά μορφώματα.

Ένα όλο και αυξανόμενο κοινωνικό ρεύμα εκδηλώνει τις αγωνίες του και τις ανησυχίες του για θέματα όπως η υπερθέρμανση του πλανήτη, η αστική βία, η εκτός ελέγχου αύξηση των προσφυγικών ροών, η τεχνητή νοημοσύνη και το επερχόμενο ξεπέρασμα του ανθρώπου από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

Και όλα αυτά παράλληλα και σε συνάρτηση με τις «ενήλικες» ανησυχίες για την ανεργία, την ανισότητα, τη φτώχια, τη διαφάνεια και τη διαφθορά. Αυτό το κοινωνικό ρεύμα, που τρέχει πιο γρήγορα από τους πολιτικούς και τους θεσμούς, νιώθει εν πολλοίς ακάλυπτο τόσο πολιτικά, όσο ουσιαστικά. Σ’ αυτό συναντώνται πολίτες διαφορετικής μόρφωσης, ηλικίας και κοινωνικής τάξης.

Ταυτόχρονα η κεντροαριστερά παρατηρεί αμήχανα τη Νέα Δημοκρατία να καταφέρνει να μετακινείται προς το κέντρο, προσελκύοντας ψηφοφόρους και (κάποια αξιόλογα) στελέχη της κεντροαριστεράς. Αυτό είναι μια έξυπνη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και μια ήττα για την κεντροαριστερά, το πρώην μεγάλο κομμάτι της οποίας βάσιζε την αντιπολίτευσή του σε ατυχήματα και σε ηθικά πλεονεκτήματα…

Το να μην έχει καταφέρει κάποιος να αναδείξει τις ουσιαστικές δυσλειτουργίες, παρεκτροπές και ανεπάρκειες μιας κυβέρνησης, της οποιασδήποτε κυβέρνησης, που κυβερνά επί τέσσερα χρόνια, μοιάζει με κατόρθωμα… Τέτοια «κατορθώματα» ο ψηφοφόρος τα αξιολογεί, ιδιαίτερα όταν συνοδεύονται από έλλειψη συγκεκριμένων και σύγχρονων κυβερνητικών προτάσεων από πρόσωπα που μπορούν να πείσουν.

Η Νέα Δημοκρατία κάνει τη δουλειά της. Η διασπασμένη κεντροαριστερά τι κάνει; Οργανώνεται για πολιτικό και ιδεολογικό ανταρτοπόλεμο; Μα σύντροφοι!

Μας έκλεψαν και τις ιδέες… Πρέπει να φύγουμε πιο μπροστά! Ζούμε για πρώτη φορά τον κύκλο της χαμένης αντιπολίτευσης, της μεταπολίτευσης. Το απόλυτα δικαιολογημένο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο διέλυσε τελικά τα πάντα στην κεντροαριστερά. Και την ευθύνη την έχει ο ΣΥΡΙΖΑ που εξέθρεψε το μέτωπο αυτό με τον διχαστικό του λόγο.

Ένα άπειρο ακόμα ΠΑΣΟΚ και ένας αποσαθρωμένος σήμερα ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η καλύτερη συνταγή για τις ελπίδες του χώρου. Και μάλιστα σε κατάσταση σχεδόν εμφύλιας διαμάχης, που ανάγεται στην εποχή των «ξένοιαστων» κραυγών της μνημονιακής εποχής.

Η στωικότητα μπορεί να εξελιχθεί σε αβάσταχτη ελαφρότητα ενώ θα βλέπουμε τα χρόνια να περνούν. Όταν φεύγουν οι ψηφοφόροι, δεν φταίνε αυτοί. Η θεωρία και τακτική του ώριμου φρούτου έστειλε κάποιον για διακοπές στην Αμερική…

Το κίνημα της πετσέτας πέτυχε το ακατόρθωτο: έδιωξε τις ξαπλώστρες που ανέχονταν η κυβέρνηση. Το κίνημα της κεντροαριστεράς τι θα κάνει; Χώρα χωρίς αντιπολίτευση είναι κακός οιωνός για τη λειτουργία της δημοκρατίας.

Η δήλωση ανάληψης του ρόλου της αντιπολίτευσης από την κυβέρνηση, συνιστά ταυτόχρονα μέτριο χιούμορ και πολιτικό ολίσθημα.

Οι καιροί δεν περιμένουν ούτε για την ευρύτερη συνεργασία, ούτε για την προγραμματική αναβάθμιση και κυριαρχία της κεντροαριστεράς. Η μάχη για την Περιφέρεια, του Γιάννη Σγουρού, της δεύτερης Κυριακής, θα μπορούσε να είναι ένα είδος γενικής δοκιμής….