Της Νότας Μακρυγιάννη - Πλακιά

Πώς μας θωρείς ακίνητο; Πού τρέχει ο λογισμός σου, τα φτερωτά σου τα όνειρα;

Ο Βαλαωρίτης εμπνεύστηκε το ποίημα από τον Γρηγόριο τον Ε! τώρα πως εγώ έκανα το συνειρμό –ίσως φταίει το φιλολογικόν δαιμόνιον – περιδιαβαίνοντας τας οδούς και ρύμας του Μουζακίου, θα σας γελάσω! Πάντως όσο εξωλογικό –εδώ ευθύνεται η καλπάζουσα φαντασία –και να σας φαίνεται, ο συνειρμός έγινε από μια επαρχιωτοπούλα – δυστυχώς, δεν έζησα σε κλεινά άστεα να μπορώ βρε αδερφέ, να κατηγορώ τους συμπατριώτες μου για επαρχιωτισμό! -έγινε παναθεμάτον ο συνειρμός μόλις αντίκρισα το κουφάρι ενός ημιτελούς κτιρίου, της δεκαετίας του 1980, κάτω στο συνοικισμό –εκεί βρε που ζουν οι σεισμόπληκτοι –εκεί που κάποιοι βάζουν τις διαχωριστικές γραμμές Μουζακιώτες –Αργιθεάτες (α α α ……σιγά μην είμαστε ίδιοι και όμοιοι όλοι. για κάποιους)- πίσω από το Δασαρχείο. Εκεί, που λέτε, υπάρχει ένα οίκημα μπετόκτιστο, μαλλον χωρίς άδεια (δεν βάζω και το χέρι στη φωτιά), επιβλητικό, δεσποτικό, προοριζόταν για πνευματικό κέντρο.

Το έρμο μόλις το αντίκρυσα μου μίλησε, δεν άκουγα καλά, το πλησίασα και άρχισε με λυγμούς να παραπονιέται γιατί τόσα χρόνια έμεινε αναξιοποίητο!

-Κοίτα με! μου ψιθύρισε

-Δεν ντρέπεσαι; δεν ντρέπεσαι που είμαι ένα σκέλεθρο;

Έμεινα ….. άναυδη ……που να χωρέσει η αυδή;

-Kοίταξε με καλά !!!! μου φωνάζει πια!

- Eίσαι πολίτισσα του Μουζακίου ε; Ασχολήθηκες με τα πολιτιστικά. Έκανες και Δημοτικός Σύμβουλος; Γιατί με άφησες ανεμοδαρμένο; γιατί επέτρεψες να γίνω αποθήκη σκουπιδιών ή άχρηστων πραγμάτων της γειτονιάς; γιατί;

-Mα ……ξέρεις, προσπάθησα να γίνεις Λαογραφικό Μουσείο αλλά δεν..

-Mη μιλάς! Δεν έχεις το δικαίωμα να μιλάς! Με εγκαταλείψατε …..

Έσκυψα το κεφάλι από ντροπή...

-Ξέρεις μου είχαν υποσχεθεί ότι...

-Σταμάτα! μη γίνεσαι γελοία! σου υποσχέθηκαν! Ποιοί; οι γνωστοί με τα «θα» τους και τα «πρέπει τους»; Ποιους εμπιστευόσουν; Μα πόσο αφελής είσαι;

-Ναι είμαι, ήμουν, λυπάμαι, γιατί εμπιστευόμουν τους ανθρώπους...

-Τι να σου πω! κοίταξε με μόνο, βγάλε μου καμιά φωτογραφία, έτσι μέσα στην ασχήμια μου να με θυμάσαι!

Έβγαλα το κινητό, χωμένο στην άβυσσο της τσάντας μου και άρχισα να τραβάω φωτογραφίες …

-Ε! και από εδώ που είναι στοιβαγμένα τα παλιοκρέβατα ...ε! κι από εκεί …που είναι τα παροπλισμένα μηχανήματα ...ε! πού πας; έβγαλες τα χορτάρια που με πνίγουν; ....έτσι και ανφάς και προφίλ …μου είπε με ένα μειδίαμα βγαλμένο και φθαρμένο από το χρόνο!

-Θα προσπαθήσω να γίνεις όμορφο και χρήσιμο! Συγνώμη αλλά δεν ακούστηκα! Ήθελαν δρόμους και, ξέρεις, δρόμους δεν έχουμε, δεν έχουμε πολλά, ακόμη και το Λαογραφικό Μουσείο, που μας συνεχάρη η Ακαδημία Αθηνών διαλύθηκε θα σου φέρω φωτογραφίες να δεις πόσο στολίδι ήταν και….

-Σταμάτα, εσείς μαλώνετε αντί να είστε ενωμένοι! πως θέλετε να πάτε μπροστά; Κι άσε εμένα κοίτα γύρω σου τόσες ομορφιές λουσμένες με το ηλιόφως, τί τις κάνετε;

-Θα προσπαθήσω .ψέλλισα , χαμηλώνοντας το κεφάλι …..

Γύρισα την πλάτη,ανασηκώνοντας ους απορημένους ώμους μου, ασυναίσθητα, με αιδώ βημάτιζα πάνω στις χορταριασμένες πέτρες, σκόνταψα πάνω στις σκέψεις μου και κράτησα την υπόσχεσή μου σφιχτά στην ψυχή μου και μονολόγησα νοερά «τι μας θωρείς ακίνητο»; “τώρα ξέρω πού τρέχει ο λογισμός σου.…”.