Γράφει ο Γιώργος Αμβροσίου

Μας έχουν πρήξει καθημερινά διάφοροι κυρίως στα social media με τα κατορθώματα των μουσικών που ονομάζουν, Trappers. Φυσικά, καθημερινά μαθαίνουμε όχι για τα μουσικά τους κατορθώματα – αλλά κυρίως για την τραμπουκική συμπεριφορά τους.

Καθημερινά, ο Snik, o Lamanif, o FY, ο Light και τα άλλα παιδιά προκαλούν και σκανδαλίζουν. Η underground σκηνή με ρίζες στο hip hop υποκρίνεται ότι είναι κάτι μεγαλύτερο από αυτό που είναι και έχει πολλούς φαν ανάμεσα στους εφήβους. Κυκλοφορεί με πολύχρωμες γούνες, τατουάζ, χρυσές αλυσίδες και προβάλλει με τα τραγούδια της την κενοδοξία, τον μισογυνισμό και το υπερτροφικό εγώ των ερμηνευτών.

Τα παιδιά αυτά – δυστυχώς – κάνουν τα πάντα για να προκαλούν, αλλά ταυτόχρονα επιδεικνύουν και μια παραβατική συμπεριφορά. ΟΙ έριδες και οι τσακωμοί είναι στην ημερήσια διάταξη. Θυμηθείτε τον καβγά των «αυτοκόλλητων» πια Snik και Light στα MAD Awards του 2019 ή το ξέσπασμα του δεύτερου στα τέλη του καλοκαιριού που έκανε γης Μαδιάμ παραλιακό κλαμπ της Αθήναςς επειδή κάποιος φλέρταρε το κορίτσι του. Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση του Sin Boy που αποφάσισε να αποτραβηχτεί πάνω στον κολοφώνα της δόξας του με το «Mama». Το τελευταίο επεισόδιο στους ενδοοικογενειακούς καβγάδες της νοτιοβαλκανικής τραπ φέρει την υπογραφή του Ypo.

Χθες, διαβάσαμε και για τον καυγά του Snik με την σύντροφό του Ηλιάνα Παπαγεωργίου. Μια χαρά κορίτσι αυτή, πήγε και έμπλεξε με τον μισότρελο και τελικά την πλάκωσε στο ξύλο. Όχι που θα την άφηνε δηλαδή. Αλλά πάλι, αφού τον λύκο κορίτσι μου τον βλέπεις, τον τορό (πατημασιές) ψάχνεις, που λέει και μια λαϊκή παροιμία.

Όμως, πως φτάσαμε να έχει η νεολαία μας τέτοιου είδους πρότυπα; Μην πει κανείς ότι η νεολαία αντιδρά για τα όσα κάνουν οι πολιτικοί, διότι θα διαφωνήσουμε. Καθημερινά διαβάζουμε για παραβατικές συμπεριφορές μαθητών στα σχολεία (ΕΠΑΛ κ.λ.π.), διαβάζουμε για την εκδικητική πορνογραφία κυρίως σε βάρος γυναικών, για σωρεία γυναικοκτονιών και πολλά άλλα.

Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά; Μα διότι πλέον τα πρότυπα της νεολαίας μας έχουν εκτραχυνθεί. Περάσαμε από τον Μίκη Θεοδωράκη στον Snik. Οι ποιητές μας και οι συνθέτες που με τα τραγούδια τους ταρακούνησαν χούντες και κατακτητές, σήμερα έχουν εξελιχθεί σε Snik και Lamanif, διότι -λένε- τα βάζουν με το κατεστημένο. Πως τα βάζουν με το κατεστημένο; Επειδή δήθεν τραγουδάνε ή απαγγέλουν μερικούς μονότονους στίχους που βρίζουν και ασχημονούν ή επειδή πλακώνονται επί σκηνής σαν να είναι κοινοί χούλιγκαν των γηπέδων;

Οι χούντα κάποτε έτρεμε τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη και του Γιάννη Ρίτσου, την μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Χατζηδάκη, του Γιάννη Γλέζου, τη φωνή του Μάνου Κατράκη του Νίκου Ξυλούρη. Αλήθεια, λιγότερη αντίσταση έκαναν επί χούντας οι καλλιτέχνες στο Μεγάλο μας Τσίρκο με τον θίασο Καρέζη – Καζάκου το 1973; Δεν συντάραξαν την χούντα οι στίχοι τουΙάκωβου Καμπανέλλη και η μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου. Η ερμηνεία του Διονύση Παπαγιαννόπουλου ως Κολοκοτρώνη; Σήμερα, να είστε σίγουροι όλοι σας ότι καμία εξουσία δεν τρέμει από τα παρατράγουδα του κάθε Snik και Light.

Αυτή που πρέπει να τρέμει από όλους αυτούς, είναι η ίδια η κοινωνία μας που αν αποφασίσει να εναποθέσει την κάθε μορφής αντίδρασή της στους Trappers και δεν θα καταφέρει τίποτα, αλλά και θα πετύχει τον εκμαυλισμό της νεολαίας μας.

Πάντα οι νέοι ήταν επαναστάτες, αλλά αυτό που πάει να συμβεί σήμερα, είναι κάτι που δεν πρέπει να το ενθαρρύνουμε μιας και θα το βρούμε μπροστά μας. Πάντοτε οι πολίτες διαδήλωναν στους δρόμους, αλλά τα τελευταία χρόνια βλέπουμε τους αυτοαποκαλούμενους αναρχικούς να σπάζουν με τις βαριοπούλες τις βιτρίνες των καταστημάτων και να τα καίνε, να σπάνε μέχρι και τα μάρμαρα στην πλατεία συντάγματος που στέκουν εκεί από το 1843.

Όχι φίλες και φίλοι. Δεν είναι αυτά τα πρότυπα για τους νέους μας που θα βοηθήσουν την κοινωνία μας να προοδεύσει, να γίνει καλύτερη, περισσότερο δημοκρατική.