Ο Γιώργος Αμβροσίου απευθύνεται στους συγγενείς των αδικοχαμένων παιδιών μας στο δυστύχημα των Τεμπών...

Λύπης ιατρός εστίν ανθρώποις λόγος.

Μένανδρος - Αρχαίος Έλληνας ποιητής (4ος αιών π.Χ.)

Αυτές οι μέρες που ζήσαμε στην Καρδίτσα και γενικότερα στην Ελλάδα, στην κυριολεξία με συγκλόνισαν. Μόνο και μόνο το να ζήσει κανείς από κοντά τον τελευταίο αποχαιρετισμό δύο νέων ανθρώπων, είναι αρκετό για να επηρεαστεί ψυχολογικά. Πόσο περισσότερο όταν τα παιδιά αυτά τυγχάνει να είναι παιδιά φίλων και πολύ γνωστών μου ανθρώπων.

Ράγισε η καρδιά μου όταν αντίκρισα τον παιδικό μου φίλο Δημήτρη Κουτσόπουλο και την γυναίκα του Βάσω στον Ιερό ναό Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης. Ανθρώπους που τους ξέρω πολλά – πολλά χρόνια και που τους συναντούσα πολύ συχνά στο δρόμο ή σε κάποιο ταβερνάκι και τους έβλεπα ότι ήταν τόσο ευτυχισμένοι και αγαπημένοι. Μια ευτυχισμένη οικογένεια που τους έτυχε ένα τόσο τραγικό γεγονός. Τι να πει κανείς σε αυτούς τους ανθρώπους; Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς.

Τι να πω στον Χρήστο Βλάχο και στην γυναίκα του; Το φίλο Χρήστο που τον θυμάμαι πάντα με το χαμόγελο στα χείλη στο μαγαζί με τα χρώματα στο τέρμα της οδού Καραΐσκάκη, λίγο πριν τον σιδηροδρομικό σταθμό; Εκεί, λίγα μέτρα από τον σταθμό των τρένων που τα άκουγε καθημερινά να σφυρίζουν και που τελικά έμελε να του καταστρέψουν τη ζωή;

Για τους ανθρώπους αυτούς, ειδικά όσους χάνουν δικούς τους ανθρώπους και κυρίως παιδιά, έτσι ξαφνικά, δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς, ειδικά εκείνη την στιγμή του μεγάλου πόνου.

Όμως, οι πολύ δύσκολες μέρες σιγά – σιγά θα περάσουν και όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να βρουν από κάπου να «πιαστούν» για να συνεχίσουν τη ζωή τους και η παρηγοριά δεν μπορεί να βρίσκεται πουθενά αλλού από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Από τα υπόλοιπα παιδιά, τα εγγόνια…

Τα λόγια αυτά που σήμερα διαβάζεται σας γράφει ένας άνθρωπος που βίωσε τον θάνατο με πολύ σκληρό τρόπο από νεαρή ηλικία. Έναν άνθρωπο που μέχρι σήμερα έχει χάσει σε νεαρή ηλικία αδελφό (22 ετών), μητέρα (48 ετών) και τελευταία την σύζυγο (51 ετών). Ως ένας άνθρωπος που μπορεί να μπει στην θέση αυτών των ανθρώπων καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Ως άνθρωπος με αντίστοιχα, πολύ σκληρά βιώματα, θα ήθελα να απευθυνθώ στους ανθρώπους αυτούς και να τους πω δύο λόγια από την καρδιά μου, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα τους βρω και θα τους τα πω από κοντά. Όχι τώρα όμως, αλλά μετά από λίγο καιρό όταν ο πολύς πόνος θα έχει καταλαγιάσει και θα μπορούν να τα ακούσουν.

Όλο το επιστέγασμα αυτών των λόγων, ακούει σε τρεις λέξεις που λέει ο λαός μας και είναι αυτές του τίτλου. «Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ». Πρέπει ο άνθρωπος να βρίσκει το κουράγιο για να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες όσο επίπονες και τραγικές να είναι αυτές. Δεν πρέπει μια οποιαδήποτε απώλεια, να σταθεί αφορμή για να καταστραφεί η ζωή όλη της οικογένειας. Στις δύσκολες αυτές στιγμές, οι οικογένειες οφείλουν ενωμένες να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες και να κοιτάξουν μπροστά, όσο ποιο σύντομα γίνεται.

Μετά το πέρας κάποιου διαστήματος που όλοι έχουν ανάγκη στις περιπτώσεις αυτές, πρέπει να συνεχίσουν να ζουν όπως πριν. Δύσκολο αυτό, αλλά δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς. Το οφείλουν στα υπόλοιπα παιδιά τους, στα εγγόνια τους, στον ίδιο τους τον εαυτό. Την παρηγοριά στα δύσκολα δεν μας την δίνουν οι ξένοι, αλλά οι δικοί μας άνθρωποι ο ένας στον άλλο.

Αγαπημένοι μου φίλοι, όλοι εσείς που έχετε χάσει τους ανθρώπους σας τόσο άδικα, σας σφίγγω στην αγκαλιά μου και σας δίνω μια υπόσχεση, ότι όσο περνάει από το χέρι μου θα κάνω ότι είναι δυνατόν η υπόθεση αυτή να μην ξεχαστεί σαν πολλές άλλες για να αποδοθεί κάποτε δικαιοσύνη για τους 57 αδικοχαμένους στα Τέμπη.

Καλό κουράγιο και να είστε δυνατοί. Σας παρακαλώ μέσα από την ψυχή μου να βρείτε την δύναμη να σταθείτε στα πόδια σας. Είμαστε δίπλα σας, σας νιώθουμε και σας αγαπάμε περισσότερο από πριν.

ΛΕΖΑΝΤΑ

Πίνακας με τίτλο, «Παρηγοριά», του Πιερ Μπονιρότ (Pierre Bonirote, 1811 – 1891 - Γάλλος ζωγράφος του 19ου αιώνα.)