Για τα παιδιά που πέρασαν στις σχολές που ήθελαν, αλλά και για όσα δεν πέτυχαν στον στόχο τους...

Γράφει ο Γιώργος Αμβροσίου...

Για μια ακόμη χρονιά, ανακοινώθηκαν οι βάσεις εισαγωγής των παιδιών μας στις σχολές των ΑΕΙ και ΤΕΙ όλης της χώρας και τα παιδιά μας έμαθαν και τυπικά σε ποια σχολή θα κάνουν τις σπουδές τους. Η χαρά παιδιών και γονιών δεν κρύβεται και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γέμισαν από ανακοινώσεις για την σχολή που πέρασε το κάθε παιδί και πληθώρα ευχών από γνωστούς και φίλους.

Διάβασα και μια διαφορετική ανάρτηση του φίλου μου Δημήτρη και την παραθέτω: “Σήμερα βγήκαν οι βάσεις, βλέπω ευχές για καλές σπουδές και καλή σταδιοδρομία στα παιδιά που πέρασαν, βλέπω αναρτήσεις με καμάρι από τους γονείς για τη σχολή που πέρασε το παιδί τους... Ότι δηλαδή γινόταν 30 χρόνια πριν γίνεται και σήμερα. Σήμερα η κόρη μου μου ανακοίνωσε ότι πέρασε σε κάποιο πανεπιστήμιο της Αθήνας, της είπα μπράβο, της είπα όμως και αυτό που πιστεύω μετά από 5 χρόνια όταν βάλεις το πτυχίο σου στη ζυγαριά παιδί μου και στην άλλη μεριά βάλεις το τίποτα, μακάρι να μη γύρει η ζυγαριά προς το τίποτα, αλλά τελικά κάπως έτσι θα γίνει. Πανελλήνιες για πάντα γιατί αυτό μας αξίζει”.

Σχολίασα την παραπάνω ανάρτηση ως εξής: Φίλε μου Δημήτρη, οι σπουδές δεν είναι μόνο η επαγγελματική αποκατάσταση αλλά ένα ταξίδι στη γνώση γεμάτο εμπειρίες. Το έζησα προσωπικά αυτό. Το 1987 ξεκίνησα να σπουδάζω μηχανολόγος στο ΤΕΙ Λάρισας. Τελικά επέλεξα να γίνω δημοσιογράφος και έγινα εκδότης εφημερίδας. Καμία σχέση με τις σπουδές, αλλά αν δεν είχα κάνει εκείνο το ταξίδι, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να πετύχω ότι πέτυχα. Συγχαρητήρια στην όμορφη και πανέξυπνη κόρη σου και να ξέρεις ότι θα ξεκινήσει από την σχολή που πέρασε και θα βρει τον δρόμο της.

Καλά κάνουν τα παιδιά και οι γονείς και είναι χαρούμενοι για την επιτυχία των παιδιών τους. Καμία κρίση, ανεργία ή όπως αλλιώς λέγεται δεν θα σταματήσει τους νέους από το να σπουδάζουν. Ακόμη και να βρουν εργασία στο εξωτερικό. Παιδιά, μην ακούτε τις σειρήνες που λένε διάφορα. Συνεχίστε απερίσπαστοι το ταξίδι που επιλέξατε και και κυρίως απολαύστε την διαδρομή. Να είστε σίγουροι ότι ο προορισμός, σε άλλους ευκολότερα και σε άλλους ποιο δύσκολα, είναι σίγουρο ότι θα έρθει.

Φυσικά, υπάρχουν και τα παιδιά που δεν κατάφεραν να πετύχουν τον στόχο τους. Η ζωή δεν τελείωσε για κανέναν, είτε πέτυχε σήμερα έναν στόχο, είτε όχι. Πάντα υπάρχει η δεύτερη ευκαιρία, αλλά μερικές φορές η μη επίτευξη ενός στόχου μπορεί να αποβεί προς όφελός αυτού που σήμερα νομίζει ότι ήρθε η καταστροφή.

Για όλους αυτούς, παραθέτω την παρακάτω ιστορία ενός Άγγλου συγγραφέα. Ο Τζωρτζ Σάντερς ήταν καντηλανάφτης σε εκκλησία και ήταν αναλφάβητος. Ο καρδινάλιος, στον οποίο υπαγόταν αυτή η εκκλησία, αποφάσισε ότι κανείς που υπηρετεί σε εκκλησία, ασχέτως της θέσεώς του, δεν έπρεπε να είναι αγράμματος. Και έτσι ο Τζωρτζ Σάντερς απολύθηκε αυτόματα. Πήρε την αποζημίωση και απελπισμένος τριγυρνούσε στον δρόμο. Στην ηλικία που ήταν δεν μπορούσε να κάνει χειρωνακτική εργασία και ως αγράμματος αποκλειόταν και όλες οι άλλες. Περπατούσε και περπατούσε και ξαφνικά του τελείωσαν τα τσιγάρα. Έψαξε για μαγαζί με είδη καπνιστού, αλλά τίποτα κει γύρω.

Και τότε του ήρθε η ιδέα να ανοίξει ένα μαγαζάκι με τα λεφτά της αποζημίωσης. Βρήκε ένα άδειο σπιτάκι και το μετέτρεψε σε μαγαζάκι. Η δουλειά πήγε θαυμάσια και σκέφτηκε να ανοίξει και δεύτερο κάπου σε απομακρυσμένη περιοχή που δεν είχε. Το δεύτερο έφερε και τρίτο και ακολούθησαν και άλλα και έτσι είχε μια αλυσίδα με μικρά μαγαζάκια και μεγάλα κέρδη. Και όπως ήταν μόνος και ήταν και καλός άνθρωπος άρχισε να στηρίζει ιδρύματα και πολλά φιλανθρωπικά έργα του Δήμου. Εγινε γνωστός με θαυμασμό στην πόλη. Και έτσι ο Δήμος αποφάσισε να τον τιμήσει και με πολλούς διαλεχτούς πολίτες της πόλης έγινε μια πολύ συγκινητική γιορτή με πολλούς ομιλητές και πληθώρα επαινετικών λόγων. Του χάρισαν έναν δίσκο με χρυσά γράμματα και μια περγαμηνή. Όταν τελείωσαν και έφευγαν ο δήμαρχος τον παρακάλεσε να γράψει δυο λόγια στο βιβλίο σπουδαίων επισκεπτών του Δήμου. – Μα δεν μπορώ, είπε ο κ. Σάντερς γιατί είμαι εντελώς αγράμματος. Δεν ξέρω να γράφω και να διαβάζω καθόλου. – Πω, πω, είπε ο δήμαρχος γεμάτος θαυμασμό. Είσαι αγράμματος και τα κατάφερες τόσο καλά! Τι θα ήσουν, αλήθεια, αν ήξερες γράμματα! – Μα, απαντά ο κ. Σάντερς, αν ήξερα γράμματα, θα ήμουν καντηλανάφτης στην εκκλησία του Σεν Πάτρικ.