Στις κρύες νύχτες του χειμώνα στο Νεοχώρι, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου στο Νεοχώρι, μας διηγούνταν ιστορίες από τον πόλεμο. Ένα βράδυ γύρω στο 1976, ήμουν τότε 8 ετών και θυμάμαι την γιαγιά μου την Καλλιόπη να λέει ότι την περίοδο της Γερμανικής κατοχής, ένα μεσημέρι, μια σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή, τρύπησε το τζάμι του παραθύρου του σπιτιού και πέρασε ξυστά από δίπλα της.

Ο παππούς μου ο Νίκος Γιαννακόπουλος μας έλεγε πως οι Γερμανοί τους είχαν κάψει το σπίτι και έμεινα στο δρόμο με μικρά παιδιά.

Θυμάμαι τον θείο μου τον Γιώργο να διηγείται πως έφυγαν από το χωριό για να γλιτώσουν και τους πήγαν να μείνουν στον κάμπο στα Κανάλια, σε κάτι ντάμια που είχαν οι κτηνοτρόφοι για να βάζουν τα πρόβατα και τις ζωοτροφές.

Θυμάμαι την μάνα μου την Χρυσούλα που την περίοδο αυτή ήταν 4-5 ετών να μου λέει. Με λιγότερα ζούμε, πόλεμος να μην γίνει.

Η γενιά μας ζούσε με την χαρά ότι μέχρι σήμερα είχαμε ζήσει ειρηνικά και την ελπίδα ότι δεν θα ζούσαμε πόλεμο και στην υπόλοιπη ζωή μας.

Κάποιοι, την περίοδο της κρίσης μιλούσαν για οικονομικό πόλεμο και κάποιοι αυτοκτόνησαν επειδή έχασαν την περιουσία τους και δεν μπορούσαν να ζήσουν φτωχοί.

Να όμως που δεν γλιτώσαμε τον χειρότερο πόλεμο. Έναν πόλεμο με έναν εχθρό που δεν μπορούμε ούτε να δούμε, αλλά και δεν έχουμε – τουλάχιστον ακόμη – όπλα για να τον αντιμετωπίσουμε. Αν σήμερα βρισκόμουν στο χαράκωμα και είχα απέναντί μου έναν γείτονα που μας κήρυξε τον πόλεμο, θα μάζευα φόρα και ή θα τον σκότωνα ή θα με σκότωνε. Σήμερα με ποιόν θα τα βάλω; Ο εχθρός είναι αόρατος και μπορεί να τον συναντήσεις οπουδήποτε χωρίς να ξέρεις ότι μπορεί να σπέρνει τον θάνατο.

Το μόνο παρήγορο είναι ότι αυτός ο εχθρός δεν πυροβολεί στο σπίτι σου από απέναντι, δεν έρχεται να σου βάλει φωτιά το σπίτι, δεν μπαίνει μέσα σε αυτό να σε σκοτώσει. Μπορείς να μείνεις κλεισμένος στο σπίτι σου και είσαι σίγουρος ότι δεν θα πάθεις τίποτα. Αυτό είναι το όπλο μας σήμερα και έτσι μπορούμε να πολεμήσουμε.

Εδώ όμως που είμαστε κλεισμένοι, μπορούμε να κάνουμε πράγματα που θα μετατρέψουν τον εγκλεισμό μας από φυλακή σε παράδεισο. Μπορούμε να ζήσουμε όμορφες στιγμές με την οικογένειά μας. Να παίξουμε με τα παιδιά μας, να ασχοληθούμε λίγο παραπάνω με τον σύντροφό μας. Να μαγειρέψουμε μαζί, να κάνουμε συζητήσεις, να διαβάσουμε βιβλία, να δούμε ταινίες, να κάνουμε πράγματα που ποτέ δεν προλαβαίναμε.

Ακούμε σε εκπομπές στην τηλεόραση ότι υπάρχουν και οικογένειες που ο εγκλεισμός αυτός έδειξε πως δεν μπορεί ο ένας τον άλλον και ετοιμάζονται να χωρίσουν. Ακόμη και αυτό, είναι μια θετική εξέλιξη, μιας και αυτό δεν συμβαίνει τώρα, απλά τώρα ήρθε στην επιφάνεια.

Ζούμε έναν πόλεμο, αλλά μπορούμε και μέσα σε αυτόν να βρούμε την ευκαιρία για κάτι καλό. Ας το προσπαθήσουμε.