Ένα συγκινητικό κείμενο της συζύγου του, Ρούλα μας ξύπνησε όμορφες αναμνήσεις...

Γράφει ο Γιώργος Αμβροσίου

Σαν σήμερα, πριν από 80 χρόνια, στις 8 Δεκεμβρίου του 1940, γεννήθηκε ο μεγάλος ηθοποιός Θύμιος Καρακατσάνης.

Την ημερομηνία αυτή, σταθμό για το θέατρο, μας θύμισε η σύζυγός του Ρούλα με ένα ευαίσθητο κείμενό της το οποίο παραθέτω στη συνέχεια.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο προφίλ της στο fecebook, της κόρης τους Αλεξάνδρας Καρακατσάνη που συνεχίζει με μεγάλη επιτυχία την παράδοση του πατέρας της στο σανίδι, η οποία κλείνει με ένα δικό της σχόλιο.

Κρυμμένος Στην Κουίντα

Για τον Θύμιο.

Έκανα μεγάλο αγώνα με τον εαυτό μου, για να μπορέσω να πάω στο θέατρο. Μετά τον Θύμιο, σκεφτόμουν, ποιον να δω; Σαραντατέσσερα χρόνια δίπλα του, τον παρακολουθούσα απ' τις κουίντες και μου γέμιζε την ψυχή μου. Έκλαιγα και γελούσα πάντα αβίαστα. Με έκανε ότι ήθελε. Πωρώθηκα.

Τελικά ήμουν εξαρτημένη. Είναι τραγικό αποδέχτηκα το τέλος του, καιρό πριν φύγει απ' τη ζωή.Ο πόνος μου σακάτευε την ψυχή, θεριό στεκότανε μπροστά μου, δεν παλευόταν. Με εξουσίαζε. Στιγμές ανέλπιδες, ψυχρές, νοτισμένες να μουχλιάζουν στα βρεγμένα τσίνορα μου. Η ματιά μου θολή να τον αγκαλιάζει αχόρταγα νύχτα, μέρα, όσο η ανάσα του έβγαινε κουρασμένη,άτονη, παρατημένη στο έλεος της συνειδητοποίησης.        

Όταν κατάφερα να πάω, ομολογώ, ότι η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη. Μ' έβαλαν στην πρώτη σειρά. Η ταραχή μου με κυρίεψε. Άφησα το χρόνο να με παραπλανήσει, πηγαίνοντάς με πίσω, φτάνοντας στη στιγμή που τον γνώρισα. Μέσα σε δέκα λεπτά, ξανάζησα τόσες επιτυχίες, συγκινήσεις, δάκρυα χαράς να με γεμίζουν με όλα τα συναισθήματα. Συνήλθα με το τρίτο κουδούνι. Σκούπισα με τρόπο τα δάκρυά μου και προσπάθησα να ζήσω την πραγματικότητα. Δεν τα κατάφερα.

Την ώρα που έσβηναν τα φώτα τον ένιωσα.Τρύπωσε κρυφά στα παρασκήνια, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να ορμήξει στη σκηνή. Καιροφυλακτούσε στην κουίντα, κρατώντας όπως πάντα το τσιγάρο στο χέρι. Τραβούσε στα γρήγορα την τελευταία ρουφηξιά, με όλα τα κύτταρα να συμμετέχουν στο άγχος του. Ήθελε να βγει να παίξει για να αρχίσει να ζει.

Νομίζω ότι τον έβλεπα να δίνει ένα ακόμα ρεσιτάλ, όπως μόνο αυτός ήξερε να ερμηνεύει απογειώνοντας το ρόλο, μ'ένα σουρεαλιστικό ανυπέρβλητο τρόπο, που η μεγαλοφυΐα του με καθήλωνε. Με τη σκέψη μαζί του συνεχίζω να βλέπω τις παραστάσεις, δίνοντας του πάντα τον πρώτο ρόλο. Παραδίνομαι στο χθες, με τη νοσταλγία να μου γδέρνει τα σωθικά.    

Ρούλα Καρακατσάνη

Σαν σήμερα 8-12-1940 στα Ταμπούρια του Πειραιά ακούστηκε το κλάμα ενός μωρού που έμελλε να γίνει ο μεγαλύτερος αριστοφανικός ηθοποιός και πατέρας μου!

Ο δικό μας Θύμιος…

Η αφήγηση της Ρούλας Καρακατσάνη  είναι συγκλονιστική. Ήμουν από τους τυχερούς που έζησα όμορφες στιγμές με τον υπέροχο αυτό άνθρωπο.

Ποτέ δεν ξεχνώ το άγχος του λίγο πριν βγει στη σκηνή, αλλά και την πλήρη μεταμόρφωσή του στην πάνω σε αυτήν.

Η Ρούλα και οι κόρε του Αλεξάνδρα και Κατερίνα, είναι τυχερές που είναι η οικογένεια του Θύμιου μας...

Όχι επειδή ο Θύμιος Καρακατσάνης ήταν ένας μεγάλος ηθοποιός, αλλά κυρίως διότι ήταν ένας άνθρωπος με αρχές και ευαισθησίες.

Ο Θύμιος θα μείνει αξέχαστος σε όλους μας.

Γιώργος Αμβροσίου

Η φωτογραφία αυτή, είναι σε μια από τις τελευταίες του παραστάσεις στην Καρδίτσα, με τον Γιώργο Κωνσταντίνου.

Μετά την παράσταση, τρώμε στην ταβέρνα του Θοδωρή στην Μητρόπολη Καρδίτσας.

Αυτή, αλλά και η φωτογραφία στην κορυφή του κειμένου είναι από ένα Πάσχα την ημέρα της γιορτής μου στο Νεοχώρι.