Μια ιστορική φωτογραφία που εικονίζονται 20 κάτοικοι του Νεοχωρίου της περιόδου 1946 – 1952 βρέθηκαν εξόριστη στα Γιούρα...

Γράφει ο Γιώργος Αμβροσίου

Μια ιστορική φωτογραφία δημοσίευσε στο facebook ο Βασίλης Αντωνίου από το Νεοχώρι, στην οποία εικονίζονται 20 κάτοικοι του Νεοχωρίου της περιόδου 1946 – 1952 βρέθηκαν εξόριστη στα Γιούρα... Η φωτογραφία ήταν παλιά και φιλοτεχνήθηκε από την αρχή.

Ο θείος μου Χρήστος Αμβροσίου

Ανάμεσα στους εξόριστους που εικονίζονται, είναι και ο Χρήστος Αμβροσίου, αδελφός του πατέρα μου. Ο θείος μου είχε διηγηθεί ορισμένα περιστατικά από εκείνη την δύσκολη εποχή. Εντυπωσιακός ήταν ο τρόπος που τον συνέλαβαν στο Νεοχώρι. Πήγαν οι δεξιοί της εποχής με τους χωροφύλακες στο σπίτι για να τον βρουν. Ο θείος είχε κρυφτεί κάτω από μια στοίβα μπάτσες (κλαδιά από έλατο). Πήγαν στο σπίτι, ρώτησαν που είναι και τους απάντησαν ότι έλλειπε από το σπίτι και δεν ήξεραν που είναι.

Η απανθρωπιά τους έφτασε να κολλήσουν στο κεφάλι του μικρού τότε πατέρα μου, Γιάννη Αμβροσίου (μόλις 9 ετών) και απειλούσαν να τον σκοτώσουν αν δεν τους έδιναν τον Χρήστο.

Αυτός, άκουσε το συνέβαινε και βγήκε από την κρυψώνα του, συνελήφθη και πήρε πήρε τον δρόμο για τα Γιούρα.

Στα Γιούρα η ζωή ήταν δύσκολη. Μου είπε ότι τους έβαζαν όλη την ημέρα να σπάνε πέτρες, να τις κουβαλάνε και να τις πετάνε στη θάλασσα. Ένα καψώνι που σκότωσε πολλούς.

Γυάρος, το ξεχασμένο «νησί του διαβόλου».

«Νησί του διαβόλου» έλεγαν τη Γυάρο. Το μικρό κυκλαδίτικο νησί αποπνέει σήμερα ένα αίσθημα φόβου και πλήρους εγκατάλειψης, όντας επί μακρόν τόπος εξορίας και φυλάκισης. Ήδη από τη ρωμαϊκή περίοδο οδηγούνταν εκεί πολλοί «ανεπιθύμητοι». Μετά τον εμφύλιο πόλεμο (1946-49) η «παράδοση» συνεχίστηκε από τους κυβερνώντες, με 20.000 ανθρώπους, κυρίως κομμουνιστές, αλλά και άλλους αντιφρονούντες, να εξορίζονται στη Γυάρο. Επισήμως επρόκειτο για ένα είδος αναμορφωτηρίου, όπου οι απειθάρχητοι θα μετατρέπονταν με τη χρήση διαφόρων σωματικών ποινών σε «πραγματικούς Έλληνες». Στην πραγματικότητα ήταν τόπος καταναγκαστικής εργασίας και βασανιστηρίων. Κάποιοι κάνουν λόγο για κολαστήριο, για ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης σε ελληνικό έδαφος. «Η αρχιτεκτονική των χώρων της φυλακής θυμίζει σαφώς τις εγκαταστάσεις των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης», επισημαίνει στην DW ο δικηγόρος Κώστας Κατσιμπίνης, ο οποίος ίδρυσε πριν από 17 χρόνια τον Σύλλογο «ΓΥΑΡΟΣ – ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ» με στόχο να διατηρηθεί η ιστορική μνήμη του νησιού.

Ανατρέχοντας στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ο Κ. Κατσιμπίνης τονίζει: «Δεν είναι τυχαίο ότι ο εγχώριος, αλλά και διεθνής τύπος εκείνη την εποχή αποκαλούσαν τη Γυάρο Νταχάου της Μεσογείου». Οι ίδιοι οι κρατούμενοι, επισημαίνει, «άρχισαν με καταναγκαστική εργασία τόσο τον εκβραχισμό, όσο και την ανέγερση της φυλακής και των υπόλοιπων βοηθητικών κτιρίων. Όλα αυτά κάτω από απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης». Αλλά το 1952, μόλις αποπερατώθηκε, η φυλακή καταργήθηκε. Και αυτό γιατί η διεθνής κατακραυγή και οι διαμαρτυρίες των Ηνωμένων Εθνών για τις βαναυσότητες στο νησί ώθησαν τους κυβερνώντες να κλείσουν τις φυλακές, μεταφέροντας τους κρατούμενους σε φυλακές της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967-1974) χιλιάδες αντιφρονούντες εξορίστηκαν και πάλι στη Γυάρο. Για πρώτη φορά ανάμεσά τους βρίσκονταν και γυναίκες, ακόμη και εγκυμονούσες.

Σύμφωνα με τον Κ. Κατσιμπίνη, στους πιο γνωστούς κρατούμενους της Γυάρου περιλαμβάνονταν ο μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών επί κυβέρνησης ΠΑΣΟK (1981-1985) Γιάννης Χαραλαμπόπουλος και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Η χούντα διέψευδε τα όσα συνέβαιναν στη Γυάρο. Ωστόσο, Γερμανοί δημοσιογράφοι κατόρθωσαν να αποκαλύψουν τα ψεύδη των συνταγματαρχών. «Το 1967, λίγο μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας, ρεπόρτερ του γερμανικού περιοδικού Stern πέταξαν πάνω από τη Γυάρο, τράβηξαν φωτογραφίες και τις έστειλαν στην Ευρώπη. Το ίδιο επανέλαβαν λίγους μήνες μετά δημοσιογράφοι του γαλλικού περιοδικού Paris-Match», εξηγεί ο Κ. Κατσιμπίνης.

Το καθεστώς των συνταγματαρχών δεν μπορούσε πλέον να αντικρούσει την αλήθεια. Το αποδεικτικό υλικό από τη Γυάρο συνέβαλε στον μετέπειτα αποκλεισμό της δικτατορικής Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης λόγω καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι πραξικοπηματίες προσπαθούσαν ακόμη και να διαστρεβλώσουν τον αριθμό των νεκρών, τονίζει με αγανάκτηση ο Έλληνας δικηγόρος. «Οι νεκροί στο στρατόπεδο δεν ήταν μόνο 22 που ήταν οι τάφοι στη Γυάρο, ήταν πολύ περισσότεροι. Αλλά η τότε διοίκηση, επειδή δεν ήθελε να χρεωθεί θανάτους στο νησί, τους μετέφερε στη Σύρο για να πεθάνουν στο νοσοκομείο της Σύρου», επισημαίνει.

Ο Κώστας Κατσιμπίνης επικεντρώνει σήμερα όλες του τις προσπάθειες στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, ώστε το αλλοτινό «νησί του διαβόλου» να γίνει προσβάσιμο για το ευρύ κοινό. Ωστόσο, αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει ακτοπλοϊκή σύνδεση με τη Γυάρο, όπου δεν επιτρέπεται να δένουν ούτε καν αλιευτικά σκάφη. Το νησί θεωρείται απαγορευμένη περιοχή. Αν μη τι άλλο, χάρη στις προσπάθειες του συλλόγου του Κ. Κατσιμπίνη, το πολεμικό ναυτικό σταμάτησε, πριν από περίπου δέκα χρόνια, να χρησιμοποιεί το νησί ως πεδίο βολής προκαλώντας ακόμη περισσότερες ζημιές στα ούτως ή άλλως εγκαταλελειμμένα κτήρια. Μια μελέτη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου με αντικείμενο τη βελτίωση των υποδομών της Γυάρου παρέμενε εγκλωβισμένη, μέχρι πρότινος, στα γρανάζια της γραφειοκρατίας.